Dag Des Oordeels: The Pax - Royal Flush
Het visitekaartje van The Pax
Over de pokerfaces van de muzikanten van The Pax is al veel geschreven. Terecht, blijkt nu. Hun ep heet 'Royal Flush' en zodra je dat rijtje kaarten vast hebt, kun je je wat minzame blikken veroorloven. Wij luisterden of ze hun hand niet overspelen.
Het jaar 2005 is min of meer het jaar van The Pax geworden. Het jonge en frisse rockbandje eiste alle aandacht voor zich op. Ze traden veel op in de regio, de landelijke 3VOOR12-redactie riep hen uit tot Hollandse Nieuwe, en het blad Rails kwam zelfs met de titel 'upcoming debutant' op de proppen. Daarna volgde een periode van relatieve stilte. Maar stilgezeten hebben de Nijmegenaren niet.
Onlangs brachten ze de ep 'Royal Flush' uit, een schijfje met vijf dampende rocksongs. Is The Pax in staat om opnieuw de aandacht op zich te vestigen? In opener 'Cappuccino' laat The Pax meteen horen waar de band in uitblinkt: pakkende gitaarakkoorden, catchy achtergrondzang en een lekker, doordravend tempo. Het erg Strokes-achtige 'Five Seconds Late' is eveneens goed te pruimen. Over het gebrek aan originaliteit van het songmateriaal van de band is vaker geschreven, maar who cares? Net alsof bijvoorbeeld Arctic Monkeys - ik noem een willekeurige naam - nooit in de archieven van de rockmuziek heeft gesnuffeld. 'So Alone' bevat vuige jaren-zeventig-rock, maar kan in z'n totaliteit niet geheel boeien.
Het beste heeft The Pax bewaard tot het eind. Het nummer 'Ashtray' kent een mooie, spannende opbouw. Maar topper van de ep is het bijna zes minuten durende 'Do it'. Na een rustig begin wordt alle tijd genomen om naar een spannende climax toe te werken. Boeiend nummer. Minpunt blijft echter dat de stem van zanger Peterson nog steeds krampachtig overkomt. Muzikaal komt de band dan ook professioneler over dan in vocaal opzicht. Toch heeft The Pax met 'Royal Flush' een aantrekkelijk visitekaartje afgeleverd. Ik ben dan ook benieuwd naar nieuw(er) werk van de band.