Roosbeef imponeert opnieuw

Nadat het Duivense Roosbeef vorig jaar de Grolsch Grote Prijs van Nederland won, mocht de band een single opnemen. Die is er nu, draagt de naam 'Bouwvakkers' en voor de officiele release werd speciaal een extra dag ingelast bij het Koeioneurfestival.

Dat lijkt misschien een enorme eer, maar dat valt wel mee: er bestaan nauwe familiebanden tussen zangeres Roos Rebergen en de organisatie. Dat mag de pret natuurlijk niet drukken; het is de avond van Roosbeef! Roosbeef timmert flink aan de weg, en dus is er vanavond sprake van een heus voorprogramma. Geert Chatrou betreedt het podium en hij fluit. Maar dan zonder fluit: hij gebruikt zijn lippen en wordt begeleid door een cd'tje. En geloof het of niet, het is net zo mooi als een volle orkestbak. Vooral zijn tweede nummer, 'Feest der Schoonen', is geweldig. Een enkele bezoeker durft zelfs wat voorzichtige dansbewegingen te maken.

Voor je het weet is hij alweer klaar. Hij babbelt er nog wat op los, en roept dan de hoofdrolspelers van vanavond op het podium. Het is tijd voor het officiële gedeelte van de avond: de overhandiging van de eerste single. Ook al heeft ze er al dozenvol thuis staan, aldus Roos zelf. En dan is het de hoogste tijd om te gaan spelen. Roos trapt hoogstpersoonlijk af op haar piano. Ze slaat wat toetsen aan, en dan gaat haar mond open. De silo is stil. Het is de eerste keer dat ik Roosbeef zie optreden (haar gastoptreden tijdens de jongste Lowlands-editie niet meegerekend) en door de vele prijzen en de positieve aandacht van de pers zijn mijn verwachtingen hooggespannen. Roos imponeert meteen. Bij het tweede nummer komt de rest van de band ook het podium op.

En meteen valt op: de leden van deze band zijn geweldig op elkaar ingespeeld. De piano intrigeert, de gitaar en de bas grijpen je vast, de drums slepen je mee en dan deelt frontvrouw Roos met haar stem de genadeklap uit. De nummers zijn erg solide en vormen een afwisselende set van singer/songwriter- en popklanken, die de aandacht van de aanwezigen geen moment loslaat. Al die positieve persaandacht blijkt dus gegrond.

Al wil ik wel één minpuntje noemen. De Engelstalige nummers klinken niet helemaal lekker, en dat is te wijten aan Roos' gebrekkige uitspraak van het Engels. De Nederlandstalige nummers zijn veel krachtiger. Tiende en laatste nummer is een afscheidssong voor de boerderij die jarenlang het decor vormde voor het Koeioneurfestival en binnenkort gesloopt zal worden. Persoonlijk kan die hele boerderij me gestolen worden, maar toch moest ik bijna een traantje wegpinken.