Douze points voor de zaterdag van Sonic Whip 2024 Douze points voor de zaterdag van Sonic Whip 2024

In 2019 gaven we al aan dat we Domkraft graag nog eens terug wilden zien vandaag is het dan zover. Stond Domkraft eerder nog als uitsmijter in de kleine (paarse) zaal, vandaag mogen ze het podium van de grote (rode) zaal betreden. En dat blijkt volledig terecht. We zijn dan ook twee albums verder (Seeds (2021) en Sonic Moons (2023)) en de band is ook wat betreft de performance behoorlijk gegroeid.

Uiteraard ligt de nadruk op het meest recente werk, dat qua titel dan ook perfect past op dit festival. Zo worden ‘The Big Chill’ en ‘Whispers’ als perfecte tweetrapsraket op het publiek afgevuurd en klinkt ook ‘Magnetism’ geweldig. Het publiek lijkt overigens wel zin te hebben in wat stevig gitaarwerk, getuige de reacties op de eerste twee bands van vandaag. Net als de band overigens. Ook oudere nummers als ‘Meltdown of The Orb’ en ‘Seeds’ worden met veel enthousiasme gespeeld. Erg fijn om de band weer terug te zien!

Het Portugese Travo treedt voor het eerst in Nederland op en komt dan ook bijzonder gretig voor de dag. Tracks als ‘You Won’t See Me’ klinken live een stuk rauwer dan dat we het van het album Astromorph God kennen, maar dat komt de muziek eigenlijk alleen maar ten goede. De psychedelic rock wordt met een garagerock-tempo onze kant opgeslingerd en de vergelijking met een band als King Gizzard & The Lizard Wizard is nooit echt ver. Zo ontpopt Travo zich als de volgende verrassing van het weekend.

Als er iemand vandaag geen introductie nodig heeft, dan is het wel Brant Bjork. Twee jaar geleden stond hij onder de naam Stöner ook al op het festival met die andere Palm Desert-legende, Nick Oliveri, vanavond komt hij de afgelaste show van 2020 inhalen met zijn Brant Bjork Trio. Wie ingezet had op muziek in de stijl van Kyuss, komt bedrogen uit: de stonerrock die hij heden ten dage speelt is een stuk relaxter en toegankelijker dan de desert rock die hij als drummer dertig jaar geleden speelde.

Dus ja, het tempo ligt wat lager en een energieke liveshow is het niet. Maar wie zin heeft in lichtvoetige stoner, kan zijn/haar hart ophalen. Het trio speelt een mooie bloemlezing uit een kleine twintig jaar Brant Bjork, van het groovy ‘Stackt’ en ‘Mary (You’re Such A Lady)’ tot een geweldige versie van ‘Lazy Bones/Automatic Fantastic’. Bij die afsluiter komen de riffs van de woestijn nog het meest nadrukkelijk om de hoek kijken. Maar dan wel op Brant Bjorks eigen manier.

Het contrast met het Duitse Zahn had bijna niet groter kunnen zijn. De instrumentale noise vliegt alle kanten op: niet alle subtiele lagen uit de muziek komen live echt goed tot hun recht, maar de muziek staat als een huis. De band heeft met hun laatste album Adria genoeg materiaal om ons ruimschoots mee te vermaken (de nummers die van dat album gespeeld worden horen misschien wel tot de beste die we dit weekend horen), maar blikt toch ook terug op oudere tracks als ‘Aykroyd’. Wat ze ook spelen, het is een waanzinnige sonische reis waar we echt even van op adem moeten komen.

Met Green Lung wordt er weer uit een heel ander vaatje getapt. De Londense groep laat zich inspireren door typische classic rock en de begindagen van de heavy metal. Denk aan Deep Purple en Black Sabbath, maar ook zeker aan Dio. Vooral door de theatrale performance van frontman Tom Templar wanen we ons meer dan eens op de Arrow Rock festivals van vijftien jaar geleden.

We zouden kunnen zeggen dat het als een fijne pauze voelt tussen alle bands die de randjes van de gitaarmuziek opzoeken, maar daar doen we de groep niet genoeg eer mee aan. Hoewel het meest recente album This Heathen Land zeker niet slecht is, zijn het de oudere nummers waarmee vandaag het publiek overtuigd wordt. Afsluiten met ‘Let The Devil In’ (Woodland Rites, 2019) en ‘Graveyard Sun’ (Black Harvest, 2021) is dat dan ook de perfecte keuze.

De Britten van Bonnacons of Doom maken het ons minder gemakkelijk. Op frontvrouw Kate Smith na zijn alle bandleden verborgen achter maskers met spiegels, wat uiteraard de interesse wekt. Muzikaal vliegt de band stilistisch verschillende kanten op en hebben we, zeker aan het begin van de set, moeite om te bepalen wat de bedoeling van de band is. We moeten duidelijk even aan de stijl wennen: tegen de tijd dat ‘Lichen’ wordt ingezet lijken de zang en de muziek als puzzelstukjes in elkaar te vallen en kunnen we de toffe, spannende passages heel goed waarderen.

Er was een korte periode dat Monolord vrijwel jaarlijks in Nijmegen te zien was, maar nu dateert de laatste doorkomst alweer van drie jaar geleden. Jammer, want de band blijft een graag geziene gast en stelt ook vandaag niet teleur. Vooral bassist Mika Häkki laat zich lekker gaan op de muziek, iets wat zijn beurt het publiek weer extra opzweept. Zoals gebruikelijk spelen de Zweden een mooie selectie waarbij vrijwel alle albums de revue passeren. Veel usual suspects (waar wij overigens geen enkel probleem mee hebben), maar twee nummers vallen vandaag op. Allereerst ‘Glaive (It’s All The Same)’, een nummer dat eind vorig jaar werd uitgebracht en we dus niet eerder live gehoord hebben. Het voelt toch wel als een uitstapje, want van al hun nummers heeft deze nog wel het meeste een 70’s hardrock/metal vibe. En dan is daar natuurlijk hét kroonjuweel ‘Empress Rising’. Van de distorted gitaren tot de loeizware beats van de bas en de drums, het is onmogelijk niet van deze live uitvoering te genieten.

Ook Dhidalah is een van de bands waar vooral de fijnproever erg enthousiast van werd bij de aankondiging. Het Japanse space rock power trio speelt een bijzonder meeslepende trip, waarbij opvalt hoe drummer Robin (ex-Minami Deutsch) het ruimteschip met chirurgische precisie door de psychedelica manoeuvreert. Met ‘Soma’ en ‘Invader Summer’ wordt het publiek nog opgewarmd: afsluiten doen ze met het twintig minuten durende epos ‘Black Shrine’. Een lust voor het oor!

Net als Monolord is ook Kadavar is geen onbekende in Nijmegen. Dat lijkt de band ook wel lekker te vinden, want de stemming zit er bij de gitaristen goed in. Net als Green Lung grijpen ook de Duitsers terug naar vervlogen tijden, maar dan meer met de nadruk op bluesy 70’s hardrock. Alles lijkt te kloppen: de muziek is opzwepend, songs zitten goed in elkaar en rammelen net genoeg om het niet té gelikt te laten zijn. Ook de toevoeging van een vierde bandlid (Jascha Kreft sloot zich vorig jaar bij de band aan) zorgt voor net wat extra dynamiek.

Net als de Zweden van Monolord eerder op de avond spelen ook de Duitsers een brede selectie uit hun gehele oeuvre. Doordat de stijl per album nog wel eens wil verschillen, zorgt dat zeker nu voor een gevarieerdere show. Zo komt een ‘Skeleton Blues’ een stuk harder binnen tussen nummers van hun gelijknamige debuutalbum. Geen enkel moment verliest de band het publiek uit het oog. Zo wordt nogmaals een ijzersterke show van deze Duitse band.

Dan is er nog één band over en ja, dit is een band die we enorm kunnen waarderen als uitsmijter. De groep C.O.F.F.I.N. (Children of Finland Fighting in Norway) is een Australische hardrockband die al ruim twintig jaar zorgt voor vermakelijke punk en rockmuziek in de stijl van onder meer Motörhead en Hellripper. Maar dan met een gezellige knipoog. Frontman Ben Portnoy heeft zijn drumstel voor de gelegenheid voor op het podium geparkeerd en ook de rest zorgt voor een energieke show. Met een aantal toepasselijke mosh pits sluiten we Sonic Whip in stijl af.