Muziek uit Zuid-Korea? Je denkt automatisch toch aan zoete K-pop en 'Gangnam Style', de monsterhit van Psy uit 2012. Aan bizarre video's met tieners die eng veel gelijkenissen met poppen vertonen, onder mierzoete popdeuntjes die honderdduizenden views op Youtube hebben. Maar, zoals in elk land, zit onder die mainstreamcultuur een levendige undergroundscene, met Jambinai als één van de belangrijkste exportproducten.

Jambinai maakt namelijk post-rock in het zelfde straatje als de grote acts in het genre: Mogwai, Godspeed You! Black Emperor en Explosions in the Sky. Grotendeels instrumentale composities over een repetitieve melodielijn, steevast ontaardend in een noise-eruptie vol tempo- en ritmewisselingen. Selling point is het gebruik van traditionele Koreaanse instrumenten: van links naar rechts zien we een haegeum, piri en geomungo op het podium.

Watte?
Die geomungo is de blikvanger. Eunyong Sim bespeelt het ruim anderhalve meter lange, citer-achtige instrument met korte bamboestokjes niet groter dan een potlood, terwijl ze met haar handen de noten als bij een theremin wegbuigt. Het zorgt voor gonzende geluidsgolven die nog bovenop de basis van de bassist, met zijn 'gewone' basgitaar achterop het podium verstopt, worden gelegd. Daar weer overheen komt, anders dan bij genoemde post-rockbands, geen traditionele gitaarmelodie, maar het treurende geschel van de tweesnarige haegum, een met strijkstok bespeeld gebogen instrument uit de vioolfamilie. 

En die piri?
Ja, die tovert gitarist - want er is wel degelijk ook een gitarist - Ilwo Lee hier en daar tevoorschijn: op het gezicht een bamboehouten fluit, in het gehoor vreemd genoeg meer een doedelzak.

Je noemde het al een selling point. Is het vooral marketing, of muzikaal ook echt de moeite waard?

Het is echt waanzinnig. Zo wordt afgetrapt met 'Deus Benedicat Tini', een traditionele Koreaanse strijdmars die na enkele minuten ontaardt in een portie freakjazz, waarbij de haegum en piri een absurd duet met elkaar uitvoeren. Vaker blijft het bij meer traditionele post-rockcomposities, maar ook daarin durven ze de grenzen op te zoeken. Zoals in hoogtepunt 'They Keep Silence' halverwege, waarin de geomungo blijft stuwen tot drummer Jaehyuk Choi plotseling afwijkt van de veel gehanteerde 6/4-maat en achtereenvolgens tot drie, vier, drie en vijf telt. 

Klinkt toch een beetje als een band voor muzikanten. Kan de rest van het publiek er ook wat mee?
Ja, zo ontoegankelijk als de beschrijving hierboven doet vermoeden, is het allemaal niet. En lang niet alle nummers zijn gewaagd of vernieuwend hoor: zo zit de ruim zeven minuten durende afsluiter 'For Everything That You Lost' meer in de neo-klassieke hoek met een eindeloos repeterend toetsriedeltje dat maar blijft aanzwellen, heel erg Explosions in the Sky. Vorig jaar overtuigde And So I Watch You From Afar hier trouwens ook al een opvallend goed gevuld Valkhofpark met hun hyperenergieke post-rock, dus het genre slaat kennelijk goed aan in Nijmegen. Geen hyperenergiek gestuiter vanavond bij Jambinai, het vijftal volbrengt het gehele uur zittend op klapstoeltjes. Wel een bijzonder fraaie, van begin tot eind boeiende trip.