De muziek van Saint Charlie is lastig onder één noemer te scharen, want de band lijkt inspiratie te halen uit diverse hoeken van de popmuziek. Voor het gemak zou het indie genoemd kunnen worden, maar dat is als genre tegenwoordig net zo veelzeggend als beweren dat Metallica rockmuziek maakt.
Bij ‘Hold On Tight’ klinkt de band als Mando Diao, ‘Darker’ laat het juist weer meer als het wat nieuwere werk van Red Hot Chili Peppers klinken. Wat de nummers overeenkomstig hebben is de up-tempo beat, en veel ruimte voor de gitaar. Her en der klinkt voorzichtig een tweede stem, wat het geheel alleen maar fijner doet klinken.

Drowning Eyes And Dirty Dancing klinkt op plaatsen echt aanstekelijk, en laat horen dat de band potentie heeft om goede nummers te schrijven. Ook in een nummer als ‘Fire’, wat niets meer is dan een 1-4-5 bluesje klinkt de band lekker. Vooral de ietwat hese stem van zanger Mark van der Mee ligt prettig in het gehoor.

Een mooie stem betekent helaas niet dat je altijd verstaanbaar bent. Dat ligt op diverse plaatsen echt aan de mix van de ep – die absoluut niet slecht is – omdat de gitaar nét wat te veel aandacht opeist. Het gitaarspel van Mark Velu heeft de rust van een Duracellbatterijkonijn met ADHD; dat geeft de band veel energie, maar soms is het gewoonweg net té veel.

Zonder twijfel is ‘Hold On Tight’ het beste nummer van de ep; de track heeft de onmiskenbare eigenschap om hoofden te laten bewegen, voeten te laten meetikken en – live meegemaakt – een publiek aan het dansen te krijgen.

Saint Charlie laat met hun eerste ep horen dat ze plezier hebben in muziek maken, maar ook dat ze nog een eind te gaan hebben. De muziek raakt qua genre kant noch wal, en daardoor verdrinkt de ep nog in de massa muziek die een mens ter beschikking heeft. Live hoeft dat geen probleem te zijn, maar thuis weet Saint Charlie de aandacht nog niet vast te houden.

De band presenteert hun ep op 9 mei in Brebl.