Voor de vierde keer binnen een jaar tijd doet Houses Nijmegen aan. Na hun optredens in Merleyn, Doornroosje en op de-Affaire is een studentenkamer de logische opvolger in het kader van de zelfbenoemde "akoestische winter“. Dat Houses sterke en mooi gelaagde popliedjes maakt, moge inmiddels bekend zijn. Ook deze keer maakt het vijftal hun naam waar. Akoestisch wordt beter duidelijk dat het mooie luisterliedjes zijn mits men ervoor de aandacht heeft. De presentatie is minder flets dan bijvoorbeeld tijdens de-Affaire. Er is meer beleving en meer tijd voor interactie, al moeten zij het nog steeds niet van hun uitstraling hebben. Die is nogal suf. Maar dat is een klein probleem voor een band die binnen enkele maanden zoveel beter is geworden.

In de Heydenrijckstraat in Nijmegen-Oost speelt een Utrechts indierock viertal genaamd Sur Nilsson. Normaal gesproken weten deze jongens wel wat raggen is, maar vanavond houden ze het heel intiem. Een opvallende schakel binnen de band is de Schotse leadgitarist, die bulkt van het charisma. Tegelijkertijd is hij het aandoenlijke onderwerp van spot voor zijn Nederlandse collega-muzikanten, wat echter niets  te maken heeft met zijn muzikale kwaliteiten. Muzikaal gezien mag de band wel zorgen voor wat meer climaxen, hoewel dat misschien lastig is met hun punky repertoire. Ook de meerstemmige koortjes klinken niet altijd even zuiver. Hun uitstraling en interactie zorgen echter voor warme betrokkenheid van het publiek waardoor men muziekkritisch een oogje dicht knijpt. Al met al houdt het gezelschap zich akoestisch aardig staande met catchy riffjes á la The Sheer. Zelfs de cover van Slipknots doorbraak Wait And Bleed komt met mandolinebegeleiding aardig uit de verf. Toch snak je na een half uur naar het ruigere werk van de Utrechters.

Geheel in zichzelf gekeerd achter haar keyboard bereidt Aafke Romeijn, bekend van de Nijmeegse formatie Mr. Blue Sky, zich voor op haar optreden in de Timorstraat. Aafkes nummers blijken een evenzeer emotionele als duister melancholische lading te hebben. Het ietwat nerveuze meisje zingt dikwijls over dingen die haar pijn doen. Zoals haar vrienden die samen gaan wonen waardoor ze meer afstand van haar belevingswereld nemen in het nummer I Don’t Care About Your House. Haar stem is door veel spanningsbogen en een hoog bereik, minstens zo intrigerend en intens als haar pianospel. Ze weet haar wellicht opgekropte emoties erg goed over te brengen op de aanwezige toeschouwers. De aankondiging van Huilend Naar De Club van de Jeugd van Tegenwoordig, is doorspekt van sarcasme maar vervolgens klinkt een prachtige ingetogen cover van deze hit. Aafke Romeijn boeit van begin tot eind, en wekt zelfs een voorzichtig traantje.

Het is een beetje een stressvol festival, dat Stukafest. Het komt neer op haasten van kamer naar kamer. Er is nog net tijd om een biertje te pakken voordat het optreden begint. Maar gelukkig krijg je dan een band te zien als Simple People. De dromerige folkliedjes nemen je mee naar een plek waar stress niet bestaat. Het is muisstil in de knusse kamer aan de Hendrik Hoogersstraat. Het publiek zit op de grond en luistert aandachtig. “Jullie mogen ook wel opstaan en dansen, hoor”, probeert de gitarist het nog. “Zelfs pogoën kan.” Maar de muziek leent zich er niet voor. De prachtig uitgevoerde harmonieën in de zang, het getokkel op akoestische gitaren. Het komt allemaal perfect tot zijn recht in de intieme setting van een studentenkamer.

Twee lieftallige dames houden een geïmproviseerd gordijn omhoog. Er vliegen wat sokken overheen en er komt wat gegiechel achter vandaan. Het gordijn in de kamer van Tjerko gaat open. Zes serieuze gezichten verschijnen. Ondanks dat Eins Zwei Orchestra normaal versterkt speelt en allerlei effecten gebruikt, weet dit kleurrijke shoegaze zestal toch een indrukwekkende wall of sound neer te zetten. Door de hoeveelheid gebruikte instrumenten, mag het toch echt wel een orkest genoemd worden. Van een orgel tot een banjo en stiekem toch een mysterieus effectenkastje. Na een paar nummers is de spanning eraf. Wegdromen wordt vervangen door interactie. Percussie-instrumenten worden verspreid en meezingen is ook gewenst. Het eindresultaat is een knus, ruw, maar natuurlijk geheel. Geen schoonheidsprijs, maar de sfeer was om van te smullen.

Waarschijnlijk is het Dobbelmannklooster verreweg de mooiste locatie deze avond. Waar publiek veelal in een muffig zolderkamertje wordt gepropt, zetelt Jeroen Kant in een gigantische woonkamer. Op het programma werd hij aangekondigd met band. Zijn Ratten In De Schuur ontbreken echter. Hierdoor blijven dodelijk simpele liedjes met slechts gitaar, zang en soms een rondvliegende bekken over. De Nederlandse teksten zijn hilarisch. De muziek en zangmelodie dienen slechts ter begeleiding en zijn daardoor weinig afwisselend. Kant moet het hebben van zijn charme en interactie met publiek. Hij stopt midden in nummers om te vragen of men weet “wat er nu gaat gebeuren”. Er werd goed gegokt: de hoofdpersoon was zwanger van een spuuglelijke baby. Tussendoor strooit Kant met apenkoppen en bananen.

Lokale held Roy Santiago is het niet gewend om alleen te spelen. De nadruk komt vanavond te liggen op meer "minimalistisch en avant-gardistisch“ gitaarspel. Nadruk legt Santiago ook in zijn zang aangezien zijn hele lichaam mee schokt met het ritme. Deze is ondanks de speciale avant-gardistische aanpak nogal voorspelbaar. Alle liedjes van de tweede ronde lijken op het eerste nummer. Er wordt nauwelijks gevarieerd in tempo of spel. Enige variatie is te bespeuren als hij in een cover van Guided By Voices even niet weet welke noot te spelen. Gelukkig vergoedt Santiago veel met zijn zang. Die is duidelijk en zacht wat goed bij de setting past. Ook weet hij de grappige stukjes in zijn teksten te verheffen.