Een avond in een wederom uitverkocht Doornroosje met een uitgesproken verwachtingsvolle sfeer. Er zijn veel fans van Blaudzun bij elkaar gekomen, allemaal vol verwachting. Kunnen ze het opbrengen om ook bij I am Oak de oren te spitsen?

I am Oak maakt wat je noemt ‘kleine’ muziek. Zonder ritmesectie is het meer een uitgebreide singer-songwriter act dan een band en dat blijkt vanavond niet geheel op zijn plek in een overvol Doornroosje. Als je als band opeens succesvol wordt, is het niet te vermijden om in grote zalen te spelen, maar dit jasje is duidelijk een maatje te groot.

Als je het bij deze act hebt over kleine muziek, dan bedoel je klein in alle opzichten. Frontman Thijs Kuijken kiest ervoor om maar een heel selectief deel van zijn stemregister te gebruiken, waardoor de nummers allemaal een beetje hetzelfde gevoel krijgen en de bedoeling lijken te hebben om je in een soort hypnotische trance mee te nemen. De kleine nuances die hij ongetwijfeld in zijn zang aanbrengt, gaan echter verloren in het rumoer van de zaal. De climax in de muziek bestaat meestal juist uit stiltes of het weglaten van een gedeelte van het toch al summiere spel. Je ziet de band  genieten van deze momenten en wegzakken in hun eigen sereniteit. Maar voor het publiek is de omgeving te massaal om het ook te kunnen voelen. Intens jammer.

Het geluid van Blaudzun doet on-Nederlands, zelfs Scandinavisch aan. Blaudzun omschrijft het eigen werk als muziek voor nachtelijke autoritten en dat is een heel treffende omschrijving. Niet alleen vanwege de intensiteit en melancholie, maar juist omdat beeldspraak meer recht doet aan de muziek dan een nauwkeurige vergelijking met bands of genres. Dit is muziek die je moet voelen. Misschien ligt het daaraan of misschien is het de maand december, of de grote schare fans, maar de sfeer in Doornroosje lijkt dikker dan anders.

Maar die dikke sfeer wordt regelmatig doorbroken door de spontane en humoristische frontman. Dit maakt dat je niet wegzakt en bij de les blijft, het is verhelderend en verfrissend. De samenstelling van de band blijft verrassen. Er is een heel scala aan verschillende gitaren aangesleept; de man op de accordeon bedient zo af en toe ook de toetsen, er is soms een trompettist, soms een violiste. Er zijn drums en percussie, maar de percussionist verwisselt zijn instrument regelmatig voor een xylofoon, basgitaar of zelfs gewoon een eitje. En dat eitje, dat doet het hem. Heel precies wordt het geluid geplaatst in de muziek en dan valt op hoe zorgvuldig de band omgaat met de arrangementen. Alles lijkt heel precies te zijn overwogen en dat maakt indruk. De set kent een goede opbouw, zowel in de lengte van de nummers als ook in de nummers zelf. Er zitten vaak veel verschillende elementen in, die je doen vergeten waar de refreinen en bruggen nou eigenlijk zitten. En dat is wat muziek zou moeten doen, je doen vergeten waar je naar luistert en je alleen maar laat voelen wat de klanken oproepen.

Beide concerten werden gefilmd door de Film It Yourself-crew van 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen. Bekijk hieronder de resultaten!

I am Oak