Het was een waar gekrioel van bandleden, familie, fans en andere nieuwsgierige bezoekers. Alle oefenhokken op de Jacobiberg waren klaargemaakt om de bands een fraai podium te bieden waar ze hun kunsten konden vertonen. Tijdens dit sympathieke initiatief werd tevens 5Y3V12/A-N afgesloten met een popquiz, gratis bandshoot en werden er video-opnames gemaakt van een aantal bands, welke binnenkort op 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen zullen verschijnen! Hieronder een dwarsdoorsnede van een vier uur durende marathon editie van de Oefenruimteconcerten.

De drie mannen van postpunkcombo Corduroy zijn een vaste gast op de Jacobiberg en dat is meer dan terecht. Niks moeilijk doen met gepiel op gitaren en drums, maar gewoon recht voor zijn raap de liedjes op het publiek afvuren! Dat allemaal met het grootste plezier, want dat spat er echt wel vanaf. Heerlijk zo’n band die zich niet meer zo nodig hoeft te bewijzen door moeilijk te doen en daarbij vergeet waar het echt omgaat: goede muziek maken en dat doen ze!

De van Mogwai geleende naam belooft slepende postrock, maar Kids Will Be Skeletons heeft weinig gemeen met diens instrumentale grandeur. De stevig getatoeëerde en curieus beoorringde ideale schoonzonen grijpen vooral terug op de screamo / post-hardcore van rond de eeuwwisseling, ergens in het hoekje van Sparta, Rival Schools en Yourcodenameis:milo. Echt helemaal overtuigen doen ze nog niet bij hun officiële podiumdebuut. Daarvoor mist de band nog een beetje een eigen smoel, maar dat zou je haast vergeten door hun overrompelende enthousiasme.

Ook nog wat zoekende naar een eigen geluid is Repentance. De poppy stoner van Queens of the Stone Age en het latere werk van The Gathering zorgen voor herkenbare aanknopingspunten en een clean, aantrekkelijk geheel. De invloeden liggen er echter nog wel iets te dik bovenop. Voor een debuut is het echter zeker niet onaardig en een verdere uitbouw van hun eerste brouwsels kan wellicht nog het nodige opleveren in de toekomst.

In.Eclipse is weer een band met meerdere gezichten. Wekken een aantal nummers op hun MySpace bij een onzorgvuldige luistersessie de indruk dat de Arnhemmers zich vooral storten op ingetogen postrock, live krijgt het publiek min of meer het tegenovergestelde voorgeschoteld. Drukke proggy metal met rauwe oerschreeuwen, gedrenkt in de bombast van oude heavy metal en het hoge WTF?- gehalte van Lightning Bolt. Zware kost voor fijnproevers.

Net als vorig jaar is CLAUS misschien wel weer gewoon de leukste en beste act van de Oefenruimteconcerten. Postpunk mag na de zoveelste revival weliswaar weer op z’n retour zijn, maar de Arnhemmers weten moeiteloos Gang of Four en The Prats de nieuwe eeuw in te slepen. Gecombineerd met de mechanische insteek van Battles klinkt dit wonderwel enorm fris. Nerveuze, puntige liedjes waarbij het lastig is niet met een brede grijns de ledematen los te gooien met wat spastische dansbewegingen. Deze band is de oefenruimtes ontgroeid, wat ons betreft.

Traditiegetrouw heeft de Jacobiberg weer een reggaeband in de aanbieding. Super Natural Selection is een gemengde zesmansband met een zanger en een backing zangeres. De hard meppende drummer zorgt samen met de sensueel dansende zangeres voor het meeste vermaak. De introverte zanger houdt namelijk de blik strak op de grond gericht en dat is toch wel jammer. De nummers worden professioneel aan elkaar geplakt en gaan naadloos in elkaar over, waardoor de groove de hele set door behouden blijft.

TMD maakt een onbevangen indruk. De vier jonge jongens spelen een enthousiaste set punkrock. T-shirts van Nirvana, Metallica en de Ramones zeggen genoeg over de muzikale richting. Leuk is dat ze regelmatig vierstemmige zangpartijen hebben, al is het jammer dat ze allemaal exact dezelfde melodie zingen. Opvallend is verder de semi-akoestische Gibson van een van de gitaristen. Het moet een primeur zijn dat die in een punkband wordt bespeeld!

Liefhebbers van sixties psychedelica en de Doors kunnen hun hart ophalen bij La Zona. Lange nummers met vele stemmingswisselingen en een hoofdrol voor het overstuurde keyboard kunnen echter niet verhullen dat de band nog wel wat stappen moet zetten voordat ze een hechte eenheid zijn. Positief is dat de zanger enkele keren soulful uithaalt en dat de nummers heel afwisselend zijn.

Streetcarb is een band in de heilige drie-eenheid gitaar, bas en drums. Ze spelen een soort hectische noise-rock met werkelijk verzengende gitaar- en zangpartijen. Ondanks een voortdurend haperende basversterker spelen ze vanaf de eerste seconde een intense set die geen moment verveelt. Energie, dramatiek, passie, het zit er allemaal in. Excellent optreden.

Bij Sweet Acid speelt de bassist voor de tweede keer deze middag, want ook bij TMD was hij van de partij. In acht genomen dat ze nog erg jong zijn en pas sinds maart bij elkaar zijn, doen ze het niet onaardig. De vijfmansformatie speelt stevige rock met een duister tintje, maar het is nog erg rommelig. De zang is matig en technisch valt er ook nog wel wat te leren. Veel oefenen, jongens!