De avond begint in Willemeen met Bernays Propaganda. Deze band uit Macedonië maakt dansbare new wave gecombineerd met punk. De band speelt strak en de vrouwelijke zang geeft het geheel net dat beetje extra. Het publiek reageert echter gelaten, wetend dat de avond met maar liefst vijf bands (plus afterparty) nog lang zal zijn.
Het Groningse Grinding Halt maakt wat ze zelf noemen down-tempo grindcore. Eerlijk gezegd vind ik er niets down-tempo aan, want nog steeds is het snelle boze mannenmuziek die van het podium afgeblazen wordt. De heren mogen echter wel eens voor de spiegel gaan oefenen, ook al is dat misschien niet zo stoer. Het gebrek aan onderlinge communicatie en communicatie met het publiek begint op den duur vervelend te worden. Niet alleen benut Grinding Halt geen enkel moment tussen de nummers om iets tegen het publiek te zeggen, ook staan de bandleden gedurende de hele set in zichzelf gekeerd te spelen. De zanger staat zelfs vaker met zijn rug naar het publiek dan met zijn gezicht. Jammer.
Al voor de derde keer recenseer ik de Nijmeegse melodische hardcoreband 1000 Miles Ahead. Helaas ook voor de laatste keer. Niet dat ik over ze uitgeschreven raak, want ze hebben me wel bezig gehouden met alle wisselingen in de bezetting de afgelopen tijd. Helaas gaat deze band, die al vierenhalf jaar succesvol is, ermee stoppen. Voor de gelegenheid springt bassist Jasper, die eigenlijk in juni zijn afscheidsshow al gespeeld had, weer even het podium op. Hij heeft er zichtbaar plezier in, net als de rest van de band en het enthousiaste publiek, dat beseft dat dit de laatste kans is op losgaan bij 1000 Miles Ahead. Bij de toegift op het eind, een cover van NOFX, stagedivet zanger Maarten nog even het publiek in. Een waardig einde van 1000 Miles Ahead. Voor de ware fans zijn de mannen nog één keer te bewonderen en wel op 24 oktober in het Belgische Leuven.
Landmines uit Virginia brengt een melodische hardcore variant ten gehore met hier en daar wat elementen die geleend zijn uit de rock ’n roll. Landmines is een goede band, maar is tegelijkertijd weinig nieuws onder de zon. In tegenstelling to Grinding Halt is de podiumpresentatie van de Amerikanen extravert en beweeglijk. Dat compenseert het weinig vernieuwende muzikale karakter ruimschoots.
Na Landmines volgt afsluiter Smash the Statues uit Nijmegen en Utrecht. Wat is er aan de hand met Nijmegen Punkstad? Is er een virus gaande? Na 1000 Miles Ahead maakt nu ook Smash the Statues bekend het bijltje erbij neer te gooien! Zomaar, middenin de energieke show vermelden de heren dit nieuws even tussen neus en lippen door. Het gros van het publiek is natuurlijk al lang op de hoogte, maar toch. Het optreden zelf is als vanouds. Goede nummers, die goed uitgevoerd worden. Aan het eind probeert zanger Tom het publiek over te halen naar Leuven te gaan om 1000 Miles Ahead voor de allerallerallerlaatste keer te zien: “Zo jammer dat ze stoppen! En het is maar twee uur rijden!” Daar heeft hij gelijk in en ik hoop voor 1000 Miles Ahead dat veel mensen dit tripje zullen maken!