Het programma op het hoofdpodium begint veelbelovend met een veelbelovend bandje. Go Back To The Zoo bestaat uit vier hippe jonge mannen die catchy, typisch Britse indiepop maken. Het enige verschil met Britse bands is hun afkomst uit Nijmegen. Voor de rest zijn zij niet bijster origineel maar wel van een goede kwaliteit. Het is leuke feestmuziek waarbij je ook prima in het gras kunt liggen om van een heftige Koninginnenacht bij te komen.

Destine is eveneens jong en hip, maar daar stopt de vergelijking. Hoewel Destine waarschijnlijk vanwege hun uiterlijk en hun overdreven kapsels enkele vrouwelijke volgers kennen die zich voor het podium verzamelen, is het mij toch vooral een potje stoerdoeners. Maar wel met een beweeglijke podiumpresentatie. Hun powerpop is uitermate saai, overdreven en gebruikersvriendelijk. Dit soort bands komt en gaat als de zon, die op dit moment het enige hoogtepunt vormt.

Qua publiekstrekkers is De Staat een van de hoogtepunten van de dag. Kun je nog iets origineels schrijven over deze inmiddels gelouterde naam binnen het Nederlandse rockcircuit? Niet echt, behalve dat zij vandaag meer aan spanningsopbouw doen dan bijvoorbeeld eerder dit jaar in Doornroosje. Voor de rest blijft het de rockmachine zoals we De Staat kennen: Queens of the Stone Age-achtige rock, maar dan met meer sexappeal en minder houterig. Bekijk hier het interview dat Nijmegen1 hield met De Staat.

Phantom Puercos is de pechvogel van de dag. Er heerst een leegloop; voor het hoofdpodium is nog maar weinig volk verzameld. Het weer begint ook om te slaan. De wolken bezetten de hemel en er vallen enkele druppels. Ook Phantom Puercos zorgt voor weinig energie. Hun duistere countryrock lijkt voor een tiende op de muzikale prestaties van 16 Horsepower. Het is een typisch moment op een festival waarop je zegt: kom, laten we iets te eten halen.

Hoewel ik geen verstand van hiphop heb, weet ik wel dat het dansbaar moet zijn. En dat is Skiggy Rapz zeker. Zijn driekoppige band is zeer funky en zangeres Anouk heeft soul in haar stem. Het gaat er vrolijk aan toe en ook het publiek werkt goed mee door met de armen te zwaaien. Het optreden wordt met de tijd minder spannend maar dat ligt er vast aan dat dit niet mijn genre is.

In de tent van PAN speelt lokaal talent akoestische sessies. Dit zijn welkome versnaperingen naast het geweld van het hoofdpodium. Leontine is een meisje met gitaar en een zuivere stem. Mooie singer-songwriterliedjes ten overvloede, geschikt voor romantische liefdesscènes. Of zoals Leontine zelf zingt: “I’ve heard it all before / I’ve seen it all before”.
Mariska Petrovic is een volwassen vrouw met gitaar, die begeleid wordt door een gitarist. Zij is meer het type folky singer-songwriter en zal met haar laarzen en haar countrymuziek niet misstaan in een saloon. Vaker dan Leontine, die vooral naar boven of naar opzij kijkt, zoekt Mariska contact met het publiek.
Jeff Jirout zou goed bij haar passen. Ook hij gaat meer de country- en de folk-kant op maar het klinkt iets duisterder en iets droeviger. Er zit meer een snik in. Of het komt door de mondharmonica. Zijn stevige baard vormt een mooi contrast met de zes dames die eerder op dit ‘locals’-podium optraden.

Oplettende lezers missen nog vier dames. En zie daar: het hoogtepunt van de dag. De akoestische sessie van de poppunkband Mr. Blue Sky is verrassend anders en uitermate vermakelijk. Optisch zien de vier meisjes er weer goed verzorgd en chique uit en ook muzikaal mogen zij er zijn. Hun liedjes klinken naast aanstekelijk ook zeer vrolijk en aandoenlijk, met name die ene over kannibalisme. Bij hoge uitzondering hebben zij een van hun creaties naar het Nederlands vertaald en warempel! Het uiterst flauwe Everybody On The Internet Is... is een klein meesterwerk met triangel geworden. Mr. Blue Sky bewijst maar weer eens de potentie die zij hebben. Ook zonder de zon zou ik daar warm van worden.