Llink doet de naam eer aan. De wereldverbeterende omroepbesteller kampt met een nijpend tekort aan fans (nog 8500 leden nodig om publiek te mogen blijven) en flappen. Wil de aarde nog aan de beurt komen, dan zal eerst het eigen vege lijf gered moeten worden. Als wervingsactie organiseerde radiomaker Rudy Mackay een minifestival in de groenste stad van Nederland. Geheel in stijl, want vrijwillig, ging 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen op pop-apostolaat.
De missie houdt halt voor het podium waar zendeling Michiel Flamman (nu echt Solo) vurig het geloof in een betere wereld verkondigt: “Ik hoop dat jullie niet cynisch zijn.” Om er schijnbaar tegenstellend achteraan te plakken: “En niet denken dat het wel meevalt.” Als tekstdichter J Perkin weet Flamman wel de balans tussen conflicterende gevoelens te vinden. Zijn composities blinken uit in consistentie. Zelfs zijn stem excellereert in evenwichtigheid. Als het kristalheldere spiegelbeeld in het water op een windarme winterochtend. Verlangend naar stilte. Doodkalm was het hem bijna gelukt om de Arnhemse meisjes het zwijgen op te leggen. Zou het geroezemoes verstomd zijn dan zou het optreden te rimpelloos verlopen zijn.
Charme schuilt in kleine imperfecties. Het nochalante, semi-slordige van Marike Jager spreekt daarom tot de verbeelding. Een singer-songwriter tekent de feilbare mens geloofwaardig, als de eigen tekortkomingen aan het publiek worden getoond.
De tweemanskern van Voicst verontschuldigt zich bij voorbaat voor het te vertonen spel. Tjeerd Bomhof en Sven Woodside waren juist het vasteland ontvlucht om in alle eilandrust aan nieuwe nummers te werken toen Llink belde. Duinstaren op Texel is wat anders dan een zee van mensen tegemoet treden. Zeker omdat de nummers van Voicst in een akoestische setting niet echt wakker willen worden.
Het versterkte Hit Me TV maakt een meer energieke (eighties) indruk, maar de show wordt uiteindelijk gestolen door GEM. De meeste indiegangers zijn al huiswaarts gekeerd. Noodgedwongen, omdat de NS niet spoort tot in het holst van de nacht. Zij die de laatste trein naar Nijmegen moeten halen, kunnen nog een deel van het optreden meemaken.
GEM laat naast indiepop steeds meer invloeden toe. Na de rock, de blues en de soul, zijn ook wave en pop terug te horen. Vaak gaat een eclectische benadering ten koste van een herkenbaar en krachtig geluid, maar de band weet deze klip te omzeilen door alleen op gepaste momenten andere stromingen op te zoeken. Dat GEM niet stilstaat, bewijst zanger Maurits Westerik letterlijk door zonder versterking het publiek op het zoeken. Een sing-a-long tussen en met de mensen: een mooiere finale had Llink zich niet kunnen wensen. Want of het nu om muziek of om een eerlijke, groene wereld gaat: wil je iets bereiken dan moet het gevoel breed gedragen worden.