Esk-Esque – Sketches for a Demo 2008 (demo) – Maarten Wagemakers

          Soms kan minder ook meer zijn. Voor William van Giessen (alias Esk-Esque) geen opsmuk in zijn muziek: enkel kaal gitaarspel met breekbare zang naar goed Nick Drake gebruik. De titel van zijn nieuwe release, Sketches for a Demo 2008, liegt ook allerminst: dit is een verzameling bijzonder rudimentaire probeerseltjes, die af en toe opgenomen lijken te zijn door twee blikjes met een touwtje aan elkaar te binden, deze te spannen tussen de artiest en 8track-apparatuur drie kamers verderop, terwijl daar vlak naast een koelkast staat te zoemen waarvan de deur net drie dagen lang open heeft gestaan. Wat uit monde van een fervent lofi-liefhebber als ik absoluut bedoeld is als een compliment, overigens.  
          De muziek van Esk-Esque ligt in de lijn van die van pakweg Kings of Convenience en Maestro Echoplex: eenzaam, breekbaar, haast claustrofobisch in de uitvoering, maar met net genoeg muzikale ademruimte om er toch af en toe een sprankje hoop te laten doorschijnen. Hoewel de geest van Nick Drake prominent rond waart zijn een aantal van de tracks niet veel meer dan halve aanzetjes. Maar een pareltje als opener Wind In Ears rechtvaardigt direct al de release van deze (pre?)demo. Zolang William de ‘echte’ studio nog even laat voor wat het is, kan er wat mij betreft nu al worden uitgekeken naar de onvermijdelijke Sketches for a Demo 2010. Niet elke muzikale schets is een voltreffer, maar een aantal keer weet de lofi charme van Esk-Esque je toch behoorlijk te raken.


Seiphian  - Ambassadors Of Morning (ep) - Thomas Terlouw
         
          De Nijmeegse symfonische metalband Seiphian, bracht onlangs hun ep Ambassadors Of Morning uit, waar duidelijk flink wat werk in heeft gezeten. De cd wordt geopend door luid klinkende kerkklokken en tikkende wijzers. Na een kort rustmoment komt het nummer op dreef met een strakke drum/gitaar ondergrond. Direct vallen de kwaliteiten van zangeres Inger op, die haar techniek hoorbaar onder controle heeft. De zang klinkt vol en er is geen gezucht of gehijg na lange regels tekst te horen. De muziek mist af en toe wat opvulling. Dit is voornamelijk op de momenten waar de bas wat slaafs de gitaarriffs volgt. Aangezien de gitaren en de synthesizer wat hogere partijen spelen zou het mooi zijn als de bas dit contrasteert met lekkere zware klanken.
          Gelukkig gebeurt dit heel goed in Evening Sky, een wat rustiger nummer waar ruimte is voor een duet tussen synthesizer en zang. De synthesizer wijkt zo nu en dan van zijn melodiepatronen af en zorgt voor wat sfeeropvulling, die de muziek voller maakt. De cd wordt afgesloten met een wat harder en sneller nummer, waar drummer en gitaristen zich lekker uitleven. Ze blijken redelijk strak op snelheid te kunnen spelen, maar toch moet ik zeggen dat de band het beste uit de verf komt bij de wat langzamere gedeeltes, waar meer ruimte is voor mooie accenten en opvulling.


Jack Aleister – Hyacinth Express (demo) – Sebastiaan Bevers

          De vooral van JAG en Yordan Orchestra bekende Jack Aleister heeft een soloproject opgezet en is met zijn gitaar de studio ingedoken. Uit zijn hoed tovert hij sfeervolle singer-songwriterliedjes die goed te verteren zijn. De liedjes overschrijden alleen bij uitzondering de grens van drie minuten. Als het al gebeurt, zoals in openingsnummer Warmth Within, dan krijg je melancholische zeemansmuziek met accordeon. Ook piano en drums komen aan bod. Er wordt niet alleen met de gitaar geklooid.
          Het markante stemgeluid van Jack Aleister zorgt er ook voor dat er weinig cliché fluisterliedjes te beluisteren zijn. Hier en daar is Jack niet heel zuiver en klinkt hij als Kermit de Kikker met de befaamde baard in de keel. Het maakt hem net iets anders. Dit bewijst hij verder met aanstekelijke popnummers zoals Puppy Rossa en Medium 3. Alleen de toegevoegde waarde van de twee live-nummers is mij niet duidelijk. Wel leuk met die energieke zang en zo, maar opnames uit de studio zouden hier ook niet misstaan.


The Feromones – Lost the Light (ep) – Sebastiaan Bevers

          The Feromones zijn weer helemaal terug van weg geweest en volgens het persbericht vol met woede en frustatie in hun buik dankzij een mislukte verbintenis met een Belgisch label. De eens door new wave geïnspireerde britpop heeft plaats gemaakt voor... ja, voor wat eigenlijk? De new wave elementen zijn duidelijk te herkennen. De gitaar galmt op en neer en voor elk afzonderlijk nummer hebben The Feromones een nieuwe instelling op hun keyboard gevonden. Dat keyboard is dan ook prominent aanwezig, zelfs ver over de grens van het toelaatbare. In Away krijg je een verschrikkelijk irritant gamedeuntje te verwerken. Voor All The Way To The Stars hadden ze beter een echte violist kunnen inhuren, want deze elektronische naäperij is te beschamend om aan te horen.
         The Feromones zelf hebben blijkbaar geen idee wat ze eigenlijk willen. De nieuwe ep gaat van hot naar her. Er zitten zoveel variaties en trucjes in dat je niet eens de tijd gegund wordt om een liedje rustig te ontleden en op adem te komen. Voeg het volle, drukke en grootste geluid van een stadionband à la The Killers eraan toe en je krijgt een ep waar je behoorlijk moe van wordt.


The Breeze – Nightflight (cd) – Eelco van Eldijk

          Ook al enkele maandjes te koop bij de betere muziekhandel, maar de moeite van het bespreken waard: Nightflight, het inmiddels achtste (!) album van de Maas en Waalse rockers The Breeze, tevens hun beste. Twaalf nummers rocken de langharige mannen er in een krappe veertig minuten doorheen. De ervaring druipt er van af. Natuurlijk mag dat ook wel als je weet dat de band een kleine 25 jaar bestaat en zij het gewend zijn om per jaar vele optredens in binnen en buitenland te doen. Meestal laat men zich ‘gebruiken’ om als voorprogramma te fungeren voor grotere namen als Uriah Heep, Nazareth en Wishbone Ash. Op deze wijze weet men zich te verzekeren van grotere zalen, meer volk en een beter geluid. Laatst heeft het trio het zelfs in een uitverkocht HMH geflikt, om daar het podium te delen met Status Quo. Je kan het slechter treffen.
          The Breeze valt tamelijk makkelijk te categoriseren tussen de bovengenoemde namen. Eerlijke, recht-door-zee rock, waarbij het experimentje tussen het degelijker materiaal het meest opvalt. De ballad (jaja…) Ride On The Wind is zowaar echt een pracht van een liedje, tevens het prijsnummer van Nightflight. Leuk detail is dat het artwork van het album de sfeer ademt van het Man’s Ruin-label, hét cult-label van de stonerrock. Zal The Breeze op hun negende dan gaan flirten met die andere oervorm van rock? Ik hoop het! Arrow Classic Rock is dood, leve The Breeze!