Streetcarb – Noise (cd) – Maarten Wagemakers

Op 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen is tot dusver nog geen enkel artikel over Streetcarb verschenen zonder het woord ‘grunge’, en ook dit keer ontkomen ze er niet aan. Hun derde ep Noise (de eerste met nieuwe drummer Dirk Geurtzen) brengt het drietal echter in interessanter vaarwater dan dat van de vele Cobain-grafrovers, die in de late jaren ’90 de ether bevuilden met door groupies en MTV ingegeven pathos. Natuurlijk, er is weliswaar de karakteristieke gekwelde Seattle-snit van zanger Erik Giessen. En deze jongens schuwen het regelboekje ook niet in het zo groots mogelijk uiteenzetten van hun frustaties en emoties, waarbij klein persoonlijk leed tot apocalyptische proporties wordt opgeblazen. Maar Streetcarb doet dit zonder de gebalde vuisten en zware regenbuien-epiek die het genre deden doodbloeden.
          Nee, Noise zoekt het vooral in een muzikale overgave en minder in Grote Gebaren. Veelal lange, zompige nummers met meerstemmig geschreeuwde refreinen en dichtgetimmerde muren van geluid die eerder doen denken aan Dinosaur jr. en Built to Spill dan aan Bush. En bovendien allemaal overtuigend genoeg gebracht om enige ironie met betrekking tot de melodramatische teksten te doen vergeten.  Het blijft altijd lastig om iets toe te voegen aan een genre waar al vijftien jaar geen rek meer in zit en Streetcarb zal met Noise ook zeker niet voor nieuwe inzichten zorgen. De echte valkuilen van pastiche en storende heldenverering weet de band echter netjes te omzeilen. En dat is anno 2009 al een prestatie op zich.


TAP – ST (ep) – Sebastiaan Bevers

TAP, ofwel The Analog Project, lanceert met een nieuwe website ook een nieuwe demo waar de band pronkt met de namen en de stijl van emo-grootheden zoals Lostprophets, Thrice en Bullet For My Valentine. Indrukwekkende namen voor een niet indrukwekkende ep. Vier emo-niemendalletjes bevat het schijfje. An Empire Built To Fall is best oké als ballade met een redelijk nette opbouw. 2 Months en Keep On Running zijn best catchy en hebben lekkere riffjes, maar lopen niet echt lekker. In beide gevallen wil TAP teveel en dat komt de liedjes niet ten goede. Een break minder, nog wat inkorten en dan heb je twee leuke nummers. Leuk is niet openingsnummer This Is Not The End. Als het openingsnummer al abominabel slecht begint, dan moet je wel met iets geniaals komen om dat nog goed te maken. TAP lukt het echter niet. De tekst is zo slecht, ik moet er bijna van huilen. Emo zoals het hoort. Meer dan het cliché bevestigen doet TAP dan ook niet.


The Cohens – ST (ep) – Maarten Wagemakers

Er waren nogal wat twijfels over de houdbaarheid van de brouwsels van The Cohens. Hyperactieve orgelrock van drie jongens die per ongeluk de suikerpot hadden aangezien voor hun ritalinvoorraad? Een leuke gimmick, maar niet veel meer dan dat. The Cohens komen nu zelf met het weerwoord: een acht nummers tellende ep waarop ze zelf eens op zoek gaan naar hoeveel rek er nu eigenlijk zit in hun gitaarloze geluid. Verrassend veel, zo blijkt. Sleutelnummer van de ep is Firecracker, een track die meteen de doetjes van de echte mannen doet scheiden. Als je de melig foute toetsen in de eerste minuut ervan weet te doorstaan dan is The Cohens de band voor jou. Doorzetters worden meteen beloond in de vorm van een prettig chaotische ontsporing, die aantoont dat je ook zonder gitaren behoorlijk rock-’n-roll kunt zijn.
          Een lijn die wordt doorgetrokken doorgetrokken op de rest van de ep: veel dissonante toetsen die al snel verworden tot een rauw, dansbaar geheel, compleet met oerschreeuwen, psychedelische intermezzo’s en allesverzengende climaxen. En voor wie de Dextro Energy is uitgewerkt na het overdonderende maar oh-zo aanstekelijke Tenir Propre, zorgt afsluiter A Simple Plan gelukkig voor een welverdiende uitblaassessie. Strakke structuren maken plaats voor een zweverige, improvisatie-uitnodigende coda, al blijft een echte openbaring achterwege. De meningen over the Cohens zullen niet minder verdeeld raken met dit plaatje, maar een beetje avontuurlijk ingestelde dansvloer zou zich daar niks van aan hoeven te trekken. Eén van de leukere en frissere lokale (nationale?) releases van dit jaar.


Obeah – ST (demo) – Thomas Terlouw

Obeah is een death metalband die sinds 2006 bezig is en geworteld is in de Nijmeegse rock en metal scene. De eerste plaat die ze hebben uitgebracht bestaat uit drie rauwe ouderwetse death metal songs. Het eerste nummer op het album knalt direct keihard door de luidsprekers. De lompe muur van geluid die doet denken aan Obituary en Six Feet Under gaat er bij mij in als zoete koek. Dit is muziek waarbij je op festivals zin krijgt om smerige stukken pizza aan gort te rijten. Het hele nummer door blijft de groove voort deinen. Dat deze krachtig overkomt heeft mede te maken met de strakheid van drummer Armand, die we ook kennen van het Nijmeegse Intero. Belangrijk aspect bij death metal is de smerige gitaar en vooral smerige roggelende grunts. De grunts van zanger Ates Atilla zijn enigszins te vergelijken met de sound van zanger Chris Barnes (Six Feet Under, ex-Cannibal Corpse).
          De mix van typische oldskool death metal kenmerken zorgt ervoor dat de band een zeer aangename luisterervaring creëert voor de liefhebber. De leek zal hier en daar misschien wat speelse melodie missen en de muziek typeren als een muur van geluid, voor de ingewijde is dit juist de essentie van het genre. Een applausje voor Obeah. Laten we hopen dat met deze spetterende demo na de Nijmeegse rock, nu ook de Nijmeegse metal wat meer in de aandacht komt.