Het Cultuurcafé is voor een groot deel gevuld met mensen die er vooral zijn voor hun wekelijkse (speciaal-)biertje. Even dreigt het een lastige, rumoerige avond te worden, maar als Eva-Marijn de Vries als eerste deelnemer het podium bestijgt, blijkt de kakofonie erg mee te vallen. Eva lijkt zich nog niet helemaal op haar gemak te voelen bij de grote hoeveelheid nieuwsgierige blikken. In het enige liedje dat ze vertolkt, staat een positieve kumbaja-boodschap over de liefde centraal, maar ze weet de bijbehorende euforie niet echt naar het publiek te vertalen. Het liedje zelf klinkt net iets te glad om echt te beklijven. Veel herhaling naar goed hitparade-recept, maar het klopt allemaal net niet (of juist iets te goed). Het is jammer dat ze niet de volle tien minuten benut die tot haar beschikking staan. Zo blijf je achter met het gevoel geen volledig beeld te krijgen van Eva-Marijns potentie.
 

Sowieso is het lastig om dat volledige beeld te krijgen, want slechts tien minuten per participant is natuurlijk veel te kort voor een totaaloordeel. Zo ook bij Leon van Kouwen, tweede artiest van de avond. Leon is vooral bekend van het sympathieke Caulfield. De twee liedjes die Leon speelt, wijken niet veel af van de akoestische alt.country van zijn normale bandje: veelal erg sterke teksten met veel gevoel voor melancholie, gebracht met prettige groove of een smaakvol ingetogen snit. Maar andermaal mist een breder referentiekader door het korte optreden. Nu gaat het bij Nootuitgang vooral om Het Liedje (in de finale mag elke deelnemer slechts één nummer vertolken), maar zo is het een beetje een loterij.
 

Met het oog op dat Ene Liedje is Loriën vanavond een goede. Loriën bestaat uit twee dames, waarvan de één klassiek gitaar en eerste stem voor haar rekening neemt, en de ander haar vocaal ondersteunt en de harp streelt. Het klinkt apart en is geïnspireerd door de verhalende muziek van Middeleeuwse troubadours. Het harpspel is prachtig, de zang loepzuiver; al gaat vooral de net iets te hoge (en daardoor wat zeurderige) eerste stem na een paar nummers toch wat vervelen. Het is duidelijk dat de twee blondines hun beste beentje voorzetten, wat resulteerd in een stabiel optreden.

De volgende gegadigde is Merijn van Haren. Merijn zingt al een tijdje in de band Navarone, geen onbekende naam in de regio. Hij komt over als een wat stoere, ongeschoren jongen, maar op het podium is hij verrassend ontwapenend. Muzikaal is de mini-set prima in orde. Een catchy gitaartje met daarbij een stem van een avonturier à la Eddie Vedder. Zijn stem zit soms wat tegen het onzuivere aan, maar zijn makkelijk behapbare nummers slaan goed aan.
 
Dan is Annalena Stürenberg aan de beurt. Ze heeft een lieve, ietwat Björk-achtige uitstraling. De verwachting dat ze wat timide zal zingen komt jammer genoeg uit. Er zijn hier en daar wat onzekere en valse nootjes te horen. Haar stem is wel erg mooi. Ze maakt ook gebruik van ‘bedoelde onzuivere’ noten die echt knap gezongen worden. Talent heeft dit meisje zeker, en met wat meer erkenning daarvan kan ze zeker hogerop komen. Het mag allemaal wat zelfverzekerder. Ze scoort zeker een voldoende, maar waarom tevreden zijn met een 6 als je een 8 waard kunt zijn?

De jury gaat in beraad en ondertussen speelt Shane Alexander. Ondanks zijn status is er veel geroezemoes in de zaal. De gedachte die zijn eerste nummer oproept neigt dan ook naar dertien in een dozijn. Alexander heeft een country-achtige stem en een erg simpel gitaargeluid. Zijn muziek is niet saai, maar ook niet erg vernieuwend. Het klinkt allemaal alsof hij in te zetten is als leuke achtergrondmuziek. Hij irriteert zich zichtbaar aan de rumoerige drinkgelagen in de zaal. Maar hij krijgt het publiek met één kort zinnetje stil en kan zo even ongestoord doorgaan met zijn zoetsappige liefdesliedjes. Gelukkig zit het venijn hem in de staart. De laatste nummers Open Road en Amsterdam zijn wat meer up-tempo en minder voorspelbaar, met mooie versieringen die getuigen van muzikaliteit.

Na Shane wordt de winnaar bekend gemaakt. Het duo Loriën mag zich de trotse winnaar van de avond noemen. Merijn van Haren krijgt als runner-up een plekje in Camelot. Mijns inziens is hij de daadwerkelijke winnaar omdat zijn muziek veel meer aanslaat met herkenbare, lekker in het gehoor liggende liedjes. Maar kwalitatief stak het vrouwelijke duo met kop en schouders boven de rest uit, al was hun muziek niet altijd even boeiend en wat oubollig.