The Sin Committee – Confess (ep) – Eelco van Eldijk
 
Het Nijmeegse Sin Committee heeft heel wat op te biechten. Vijf nummers lang wordt de luisteraar getrakteerd op een heuse pot progressive metal, zoals de heren het zelf noemen. Deze stijlbestuiving snijdt absoluut hout. De vier jonge gasten klinken qua spel behoorlijk volwassen en zelfbewust op hun ep. De nummers zijn voorzien van soepele riffs in de zowel melodieuze als hakkende stiel. De term ‘progressive’ staat in de metal- en rockwereld nogal eens op tegenstellende wijze te boek als ‘oubollig’, maar The Sin Committee heeft hier allerminst last van. Hoewel men niet helemaal los komt van grote (voorbeeld) bands als Opeth of System Of A Down, levert de band met Confess een goede plaat af die bol staat van de diversiteit en sterke overgangen; verveling lijkt taboe bij the Sin Committee.

Mocht de band live hetzelfde kunnen als op het album, dan vestigen de jongens zich direct in de voorhoede van de hardere regionale bands. Valt er dan helemaal niets te ‘nuilen’ over het geleverde product? Wel, de productie had in plaats van overmatig helder wel wat meer naar vet mogen neigen en de cleane vocalen steken soms wel erg iel af ten overstaande van al het geweld. Verder een prima plaatje met dito artwork mannen!


Stronghold – Death Salvation (cd) – Eelco van Eldijk

Nog meer voer voor metalliefhebbers. Ditmaal van het Nijmeegse vijftal Stronghold. Toch raad ik liefhebbers van het genre aan dit product te laten liggen. Deze plaat blinkt in niets uit, alles is degelijk ingespeeld en het ontbreekt volledig aan enig avontuur binnen het tien nummers (incl. intro) tellende album. De trashy riffs klinken herkenbaar en zijn behoorlijk catchy, de leadvocalen (screams) zijn redelijk, maar de tweede vocalen (grunts) zijn vele malen beter.

Toch bekruipt me het gevoel dat ik dit al 1001 maal eerder (en beter) gehoord heb. Daarnaast is het geluid van de band erg mager op plaat gezet. De band bestaat al een dikke tien jaar. Behalve aan het strakke spel van de onderlinge leden valt dit verder nergens aan op te merken. Alsof men tijdens alle tours naar slechts drie cd’s op repeat heeft geluisterd in de bus. Death Salvation is een typisch geval van ‘jammer, maar helaas…’. Volgende keer beter heren.


Macula – Give It  (ep) – Sebastiaan Bevers

De eerste ep van Macula begint veelbelovend en ambitieus. Vijf liedjes in 27 minuten. Toe maar. Dan verlang je veel van jezelf als band. Jammer genoeg maakt Macula maar een deel van de belofte waar. Met zorg werd aan de opbouw en de structuur van de liedjes gewerkt, of beter gezegd: liederen, gezien de gemiddelde lengte van de nummers. Dat zit wel snor. Ook technisch haalt Macula een behoorlijk niveau. De gitaarsolo in Days Alive mag als een hoogtepunt beschouwd worden.

De rest is het minder spannend dan verwacht. De zang is niet overtuigend en geen grote aandachtstrekker. De standaard poprock is degelijk maar ook een beetje saai. Hero bijvoorbeeld duurt met zijn zes minuten en dertig seconden en vele herhalingen veel te lang. Gezien de technische mogelijkheden had ik meer afwisseling verwacht. Van vrijwel elk nummer op Give It kun je zeggen dat de potentie ergens in de schaduwen schuilt. Macula slaagt er echter nog niet in om hierop hun licht te laten schijnen.


mailman john – Soundcheck for Birds (ep) – Maarten Wagemakers

Een dure studioproductie is niet zaligmakend, zo weet mailman john. Rammelde hun stoere zeebonkmalheur Sailors Don’t Cry op een prettige lofi-manier die bruine havencafés eer aan doet, bij het wat stijfjes en vol produceerde tussendoortje Major 7 leek het alsof de Achterhoekse Utrechters met matrozenpak en al onder de strijkbout hadden gelegen. Dat moest anders. Voor het nieuwe Soundcheck for Birds zijn ze weer gewoon zelf achter de knoppen gekropen.

Waar de productie bij de vorige release nog aanvoelde als een net iets te grote jas, dit keer toont mailman john aan dat het zich deze duidelijk op de groei heeft laten aangemeten. Hun eerdere neigingen naar het typische Excelsiorgeluid (denk Johan, Daryll-Ann, Kevin Costners) zijn wat verder uitgewerkt tot een handvol Perfecte Popliedjes over de liefde, de scherpe randjes van hun debuut definitief achter zich latend. Is dat laatste erg? Niet met de euforie van het zonnige Sunlight en het smaakvolle Band of Horses-achtige titelnummer als kwalitatieve hoogtepunten. Natuurlijk, soms liggen hun invloeden er net wat te dik boven op (zoals bij het Death Cab For Cutie-beriedelde For The Dogs To Find), maar daar valt nog wel overheen te kijken temidden van alle dubbele lagen en hippie-koortjes.  

Soundcheck for Birds is een ep voor romantici, vooral voor hen die hun tijd graag verdelen tussen vrolijk dartelen tussen fluitende vogeltjes en melancholisch wegdromen op regenachtige zondagen. En absoluut een release die vol trots naast Sailors Don’t Cry op de schoorsteenmantel mag prijken.