In tijden waarin de halve Van Dale als eens met 'pop' of 'rock' is samengetrokken tot de trotse naam van een festival van één of ander boerengehucht (vreemd genoeg bijna allemaal met Moke en C-Mon & Kypski op het affiche), moet je soms met een lantaarntje zoeken naar jonge festivals met een enigszins originele insteek. Afgelopen zondag was er dan toch eentje te vinden. In Doornroosje mochten vijf volledig uit vrouwen bestaande bands de haren losgooien op de tweede editie van het Wild Women Festival. Na een succesvolle vuurdoop twee jaar terug in Billabong groeit het initiatief van de band Felt dit jaar in locatie, programmering én bezoekersaantallen. Zo blijkt een aantal van de bands toch een behoorlijke populariteit te kennen binnen het lokale lesbische circuit, wat voor een zondagmiddag in september toch voor een verrassend goed gevuld Roosje zorgt. Het leuke van zo'n festival is ook dat je de kans krijgt om bands aan het werk te zien die op de een of andere manier vooralsnog buiten de radar van 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen zijn gebleven. In het geval van Sushe is dat laatste zeker onterecht. De vijf Nijmeegse dames draaien al een paar jaartjes mee, maar lijken dit jaar langzaam in een stroomversnelling geraakt te zijn in hun ontwikkeling als band. Met een mooie rij optredens in het voorjaar en een kersverse demo in de achterzak, staat er vandaag een redelijk zelfverzekerd Sushe als festivalopener op het podium. Met een goed gevoel voor democratie krijgen bijna alle bandleden de kans om hun schrijf- en zangkunsten aan het aanwezige publiek te tonen. Dit zorgt voor een afwisselend geheel, hoewel het eindresultaat steevast geworteld is in redelijk prettig in het gehoor liggende pop/rockmuziek. Het meer uptempo werk ontlokt uiteraard de meeste reactie van het publiek, maar mist nog een beetje de scherpe rand die het in een setting buiten die van een gezellige nachtclub overeind houdt. Het is op zo'n moment dat het verleden als crowd pleasing coverband toch nog wat doorklinkt. De band is vooral op haar best als de soms net iets te drukke ritmes worden teruggeschroefd en het geluid de kans krijgt om wat meer te ademen. Vooral in de rustigere nummers lijkt Sushe meer muzikale risico's te nemen, waarbij de dames aantonen zeker wat in hun mars te hebben. Een band om in de gaten te houden! Het singer-songwritersduo Isis won in 2001 al eens het Nationale Singersongwriterfestival van het COC en het is wel te begrijpen hoe. Waar bij de vorige band Sushe het publiek af en toe net iets té luid bleef doorkeuvelen tijdens de rustigere nummers, dwingen de Zwolse dames bij vlagen een respectvolle stilte af onder de toehoorders. Door regelmatig te wisselen van leadzang, instrument, taal en invalshoek houden de twee het optreden redelijk fris, al blijft het als eenzaam vertegenwoordiger van het singer-songwritergenre toch lastig om overeind te blijven tegenover een publiek dat toch vooral voor de wat stevigere bands lijkt te komen. Opvallendste moment: een versie van de Ierse traditional 'I am stretched on your grave', compleet met bongo's. Niet zo overdonderend als Sinéad O'Connor ooit op Pinkpop deed, maar toch indrukwekkend genoeg om voor een enthousiaste reactie onder het publiek te zorgen. Over enthousiaste publieke reacties kan Mr. Blue Sky ook wel meepraten. In een half jaar tijd is het viertal uitgegroeid tot een waar tourmonster, met voor regionale begrippen - en zeker voor zo'n jonge band - toch een behoorlijk drukke agenda. De terechte winnaressen van de Roos van Nijmegen stonden zo al op Huntenpop, Sonsbeek Avenue en De Affaire en hebben over een paar dagen nog een afspraak staan voor Appelpop. Nou kun je heel cynisch stellen dat hun shows veelal van gimmicks aan elkaar hangen, maar het hoge zapgehalte van hun materiaal en hun goede gevoel voor humor zorgen wèl voor een bijzonder prettige live show. Het niet helemaal lekker afgestelde microfoongeluid zorgt weliswaar bij een nieuw (?), op Strokes-leest geschoeid nummer voor een wat schreeuwerige kakefonie aan het einde, maar de zelfverzekerde dames weten het WWF-publiek toch makkelijk voor zich te winnen. Een mooie momentopname van een band die zich stormachtig blijft ontwikkelen. Na een eetpauze is het de beurt aan de organiserende band zelf: Felt. Het Nijmeegse zestal heeft vooral een aardige reputatie weten op te bouwen door veel covers in hun sets te verwerken, wat toch voor een tweeledige ervaring zorgt bij hun optreden vanavond. Aan de ene kant krijg je een zaal natuurlijk prima in beweging met meezingers van Robbie Williams, K's Choice en Deep Blue Something. Getuige hun onlangs behaalde halve finaleplek in de Clash of the Coverbands, doen ze dat zeker op capabele wijze. Aan de andere kant krijg je als muziekliefhebber toch het wat onbevredigende gevoel dat de band niet het achterste van de tong heeft laten zien aan het einde van zo'n optreden. In de context van het festival werken de covers weliswaar prima (en lijkt het publiek daar ook deels voor gekomen te zijn) en weet Felt zich gesteund door het meest enthousiaste applaus van de avond, maar het maakt je vooral benieuwd hoe de band overeind blijft met eigen werk, waar we vanavond helaas te weinig mee worden geconfronteerd. Wellicht een herkansing in de toekomst? Het Utrechtse Dolores mag de avond in stijl afsluiten. De band is in onze regio weliswaar nog niet echt bekend, maar in de omgeving Utrecht hebben de dames al de nodige aandacht weten te trekken met hun energieke optredens en hun ietwat gelikte geluid. Door het aantrekken van een nieuwe bassiste en het schrijven van nieuw werk heeft de band het qua optredens een tijdje wat rustiger aan gedaan, maar van enige remmingen is op het podium vanavond geen sprake. Van de vandaag optredende bands is Dolores het verst in de ontwikkeling, wat voor een set zorgt met goed uitgewerkte, meeslepende nummers die soms aan de dwarsheid van PJ Harvey, dan weer aan het veilige geluid van Krezip refereren. Het zorgt voor een waardige afsluiting van het Wild Women Festival 2007, dat de ambitie heeft om in de komende jaren verder uit te groeien tot een festival van serieuze grootte. De potentie is er in elk geval, zeker als er de volgende keer ook wat meer mannen de tocht naar de festivallocatie zullen maken.