KROP STAAL IN DE KOEIONEUR, DAG 1 Meindert Talma en de Negroes openen de eerste avond met nummers van hun laatste cd 'Nu geloof ik wat er in de bijbel staat'. Met een orgeltje, bas, grote trom, gitaar en een banjo horen we bewerkingen van stokoude Amerikaanse folkblues. Geschiedenissen over godvrezende zielen, armoede, de gevangenis of een eenzame dood: geen vrolijkheid dus. Met zijn noordelijke accent leidt Talma de droeve verhalen in met smeuïge details over die vroege folkzangers. Staat-ie dat te verzinnen of...? Weinig kans om over na te denken. Met bezwerende klanken, kronkelende bewegingen, uitzinnige uithalen, ritmisch gedreun, gestamp en geklap bewerkt Talma ons net als de oude, van oorsprong vaak sobere blues. Hij trekt alles naar zich toe, wij dampen en kreunen alles gelovend mee. Als Gummbah het podium betreedt zijn wij al weer een beetje onszelf geworden dankzij Swoolish, het prettige duo dat plaatjes draait tussen de acts. Gummbah - bekend van de stripjes in de Volkskrant - houdt een pakkende grappig-absurdistische voordracht waarin hij passages voorleest uit een paar romans en dichtbundels (met titels als 'Borduren met gebalde vuisten' en 'Onbegrijpelijke boswandelingen') die de drukpers nét niet hebben gehaald. Je vraagt je af waarom niet, want, nou ja, kijk en lees zelf maar op zijn site (zie de link hier rechts). Terwijl Swoolish hier en daar al wat voetjes van de vloer krijgt met bossa nova en jazzy swing wordt het podium klaargemaakt voor Madensuyu. Die branden meteen los met louter een gitaar, baspedalen en een drumstel. We worden ondergedompeld in een totaalervaring, waarbij gevoelige loopjes en slepende melodielijnen vergezeld gaan van langgerekte kreten en een heleboel heerlijke herrie. Een muzikale film; dromerig, maar met keiharde riffs, fascinerend van de eerste tot de laatste noot. Na ieder nummer wordt er vriendelijk naar het publiek gelachen. Daar is tijdens het spelen geen tijd voor, want muziek maken is ook gewoon hard werken. Toegift, roept het publiek, en de twee zuiderburen uit Gent zetten de zaal nog één keer in trance. Daarna wordt er nog lang gedronken en gedanst op de muziek van Swoolish, die lekker relaxed vanaf hun rood pluchen bank met hun vinylplaatjes de sfeermakers van het festival zijn. KROP STAAL IN DE KOEIONEUR, DAG 2 Krop Staal start de tweede avond met The Madd, een vierkoppige formatie uit Rotterdam. Alvorens los te barsten verkondigt de zanger/gitarist profetisch dat zij de hoofdact van de avond zijn. Hoogmoed komt voor de val, luidt de zegswijze, maar niets is minder waar. Gloeiend heet, dit energieke viertal. Hoewel het daar alle sfeer van heeft (beat, melodielijnen, kostuums) is The Madd niet zomaar te vergelijken met jaren zestig bands. Net als je denkt "daar hebben we weer een Doors soundje" of "een Outsiderslijntje" is het al weer weg en zitten ze weer op een nieuw spoor. Met een onmiskenbaar eigentijds geluid, trefzekere noten en verrassende juweeltjes van samenzang is The Madd een zeer overtuigende retrosixtiesband. Het is dan ook hun schuld dat ik er niet echt in kan komen wanneer The Internationals uit Antwerpen het podium betreden. Het zijn echter beslist goede gangmakers en ze krijgen de hele tent aan het dansen. Pure ska, jazz, reggae, dub... The Internationals mengen heel wat feestelijke muziekstijlen in hun Belgian-based Jamaica-oriented repertoire, maar ik blijf me afvragen waarom ze met zeven man muziek voor vijf maken. Het publiek heeft helemaal geen last van die oorwurmerij en deint lekker mee op al die vrolijkheid van roffelende drums, swingende percussie, blazers en coole gitaarlicks. De dj laat de naald weer zakken zodra de laatste klanken op het podium uitgeblazen zijn. Voor wie verder dansen wil of lekker weg wil mijmeren bij de schemerlampjes in de jazzkelder van Swoolish. KROP STAAL IN DE KOEIONEUR, DAG 3 Dag drie brengt de derde Belgische band van het festival op het podium. Liefhebbers van dit mengelmoesje van jazz, latin groove, reggae, electronica en hier en daar wat Balkanpop zullen het binnenkort met Jesus Leeft.be op MySpace moeten doen, want rond de jaarwisseling breekt het laatste avondmaal aan. Jesus Leeft.be gaat ter ziele, maar de bandleden herrijzen weer in andere formaties. Bij De-Stratemaker-op-Zee-Show, de tweede act van vandaag, komen een aantal bandleden juist uit andere formaties (Roos van Roosbeef, Anne Soldaat van Darryl Ann en Do-The-Undo, Maurits Westerik van Gem) om Harry Bannink (muziek) en Hans Dorrestijn (tekst) nog eens ten gehore te brengen. Nostalgie voor ouders die hun kinderen vooraan hebben neergezet om rondjes te draaien op de liedjes van weleer. Het moet gezegd, er zitten hele mooie stukjes bij en de teksten zijn grappig, maar het is een wat vreemde eend in de bijt. Klapstuk van het festival is ontegenzeggelijk André Manuel, die als Manuel met zijn band een fantastisch optreden neerzet. Wie niet van Nederlandstalige muziek houdt is na het zien van deze ouwe rot in het vak voorgoed om. Begeleid door uitstekende muzikanten en begenadigd met een stem waar je naar móet luisteren, worden de vrij cynische maar o zo literaire teksten met een grote directheid uitgeschreeuwd danwel gefluisterd richting een muisstil publiek. Deze onvervalste puurheid houdt je op het puntje van je tenen om geen seconde te missen. Opzoeken en luisteren! Ambtenaren hebben andere plannen met de tot podium omgebouwde silo. Wie van kleinschalige maar hoge-kwaliteitsfestivals houdt, doet er dus goed aan te steunen waar de organiserende familie Rebergen voor staat: volgend jaar een 14e Koeioneur-festival!