De film 'High Fidelity' verraadde het eigenlijk al aan de leek: de fanatieke muziekliefhebber doet niets liever dan lijstjes maken. Categoriseren, rangschikken en er vervolgens tot vervelens toe over ouwehoeren. In deze tijden van overvloed en het wereldwijde web schieten de nieuwe bandjes als paddenstoelen uit de grond en is er tegenwoordig nog amper tijd om de eetbaarheid (giftigheid?) ervan fatsoenlijk in kaart te brengen. Er zijn natuurlijk lokale bandcompetities bij de vleet, maar de soms onvermijdelijke dunne spoeling daarbij kan de honger naar talent niet helemaal stillen. Gelukkig keert het KCG dit jaar terug met een geschikt hoofdgerecht: de Gesel van Gelderland. Hoogvliegers van acht Gelderse bandcompetities binden in de Twentietoe in Tiel de strijd met elkaar aan, om onderling te beslechten wie nu werkelijk De Beste Van Allemaal is, hoewel het competitieve ervan niet voor iedere band belangrijk is. De deelnemers? Harvest Moon, Skip Intro, With Ice, Mr. Blue Sky, Skeletor, Enjoy the Kickback, Phoenix Park en KYU. Op de avond zelf blijkt al snel hoe lastig het is om werkelijk iets te zeggen over welke band het beste is. Een aantal van de deelnemers zit zó stevig in een eigen niche qua geluid, dat je al gauw een vergelijking probeert te maken tussen appels en een stuk schuurpapier. Hoe moet je bijvoorbeeld zware, opgefokte death metal afzetten tegenover rammelende indiepop? Of veilige degelijkheid tegenover dappere experimenteerzucht? De verscheidenheid aan geluiden bij de finalisten zorgt weliswaar voor een mooie dwarsdoorsnede van de Gelderse oogst dit jaar, al blijft het wel erg rockgetint. Het maakt de taak voor de jury er niet makkelijker op. En de door smaak gekleurde meningen zeker niet minder subjectief. Zo is het piepjonge Phoenix Park bijvoorbeeld één van de meest aangename verrassingen van de avond. Met hun frisse Britpop, veel aanstekelijke whoo-hoos en la-las en een opvallende, charismatische zanger (mèt authentiek accent!), weten ze één van de leukste sets van de avond weg te zetten. Dat het allemaal wel akelig dicht blijft bij de Arctic Monkeys en de Kaiser Chiefs, en het genre op zichzelf aardig aan inflatie onderhevig is, weerhoudt ze waarschijnlijk van een echt hoge jurywaardering. Maar met iets meer tijd om te rijpen kan het Arnhemse vijftal in de toekomst wellicht nog tot leuke dingen in staat zijn. En zij zijn niet de enigen die nog iets meer tijd nodig hebben om tot volle wasdom te komen. Harvest Moon bijvoorbeeld haalt de mosterd vooral bij de klassieke bluesrock, maar het lukt ze vanavond nog niet echt om los te komen van hun invloeden. Dat de Wijchense band in een set van een half uur ook ruimte inbouwt voor covers van The Doors en Janis Joplin, zonder er echt een spectaculaire draai aan te geven, is ook jammer, en enigszins tekenend voor hun optreden. Het is allemaal nog iets te veilig om de luisteraar echt te prikkelen. En naast hen heeft ook Enjoy the Kickback het nog niet helemaal. De ideeën zijn er absoluut en het trio uit Ermelo/Harderwijk heeft het sympathiek rammelende indierockgeluid aardig onder de knie. Het zijn echter de weinig karakteristieke vocalen (van beide zangers) waardoor de band wat moeite heeft om de aandacht vast te houden. De nummers beginnen jammer genoeg snel op elkaar te lijken. Wèl een potentiële lijstjestopper is Mr. Blue Sky, de winnaars van de Roos van Nijmegen. Ze kiezen er dit keer voor om de publieksfavorieten allemaal achterin de set te verstoppen, wat op zich een dappere keuze is, maar wel eentje die de zenuwen niet helemaal ten goede lijkt te komen. De band staat, zeker in het begin, zichtbaar gespannen te spelen, waardoor ze hier en daar wat steekjes laten vallen. Compositorisch en qua show elementen is er zoals gewoonlijk weinig op de veelzijdige set aan te merken, maar wellicht dat de dames er goed aan doen om te werken aan een vast openingsnummer: eentje die voor voldoende adrenaline zorgt om niet alleen het publiek direct bij de les hebben, maar ook vooral zichzelf. Afgezien daarvan blijft het een leuke live-band. Niet de beste band, maar volgens de jury wel gezegend met de beste gitarist van de avond. Skeletor en KYU zijn de twee bands die de kans op een objectieve opiniepeiling onder het publiek nog het meest bemoeilijken. Het loodzware metaalgeluid van beide is zeker niet aan iedereen besteed, wat door de plotselinge drukte bij de frikadellenboer buiten nog maar eens onderstreept werd. Zo staat de lompe death-metal-uit-het-boekje van Skeletor garant voor hoge ritmes, diepe grunts en bovenal veel diep gefronste wenkbrauwen onder de overgebleven toehoorders. Die afschrikfactor is er bij KYU ook wel, maar zij weten veel meer dynamiek in hun geluid te leggen, à la Meshuggah. Bovendien weten de Arnhemmers vooral ook als band te overtuigen, misschien nog wel het meeste van alle deelnemers vanavond. Subjectief gezien is het aan ondergetekende allerminst besteed, maar objectief gesproken is KYU zeker één van de absolute kanshebbers. Dan hebben ze nog wel af te rekenen met twee andere bands die vanavond excelleren: With Ice en Skip Intro. Zo laat het manisch creatieve With Ice, winnaar van Ernem Zweet en Soospop dit jaar, zich niet zo makkelijk vangen door de aloude hokjesgeest. Funk, new wave, britpop, foute orgeltjes en zelfs een koebel, vaak nog binnen één en hetzelfde nummer. En ondanks wat problemen met losgekomen kabeltjes en niet werkende instrumenten, blijft het viertal de koelheid zelve. De ééndimensionale rocker zal wellicht minder boodschap hebben aan de vele tempowisselingen en stijlbreuken, maar door hun lef om te experimenteren blijft With Ice een verademing in de regio. Skip Intro, op hun beurt, houdt zich juist weer verre van al te veel rare foefjes. De jonge Barneveldse band heeft in minder dan een jaar na oprichting al menig jury weten te overtuigen (Regionaal Kabaal, Het Krakend Ei), en daar is ook wel wat voor te zeggen. Hun onversneden rock is vooral heel recht door zee en direct, wat het weliswaar tot een niet al te uitdagende luisterervaring maakt, maar wel eentje die makkelijk bekoort en prima aansluiting vindt bij het publiek. Al helpt het natuurlijk ook dat ze een dozijn wildenthousiaste fans hebben meegesleept, misschien wel de beste pr richting de jury die de band zich kan wensen. Maar ondanks de poppenkast voor het podium kan Skip Intro zich sowieso bogen op een aantal sterke tracks, een charismatische frontman en een aanstekelijk enthousiasme. Misschien niet de Beste Band van de avond, of toch...? Discussie over de uitslag zou er hoe dan ook zijn. En dat kan eigenlijk ook niet anders, met zoveel verschillende smaakfacetten vertegenwoordigd op één avond. Dat uiteindelijk Skip Intro er met de hoofdprijs vandoor gaat (onder andere deelname aan de landelijke PopNL Award), met KYU en With Ice op de overige ereplaatsen, is enigszins verrassend te noemen. Al is het wel een uitslag waar een groot deel van het publiek mee kan leven, met name het deel dat in rode 'Skip Intro' shirts was op komen dagen, uiteraard. Of ze ook echt De Beste waren, ach. Voor de fanatici is de jury er alleen maar om oneens mee te zijn, en de uitslag levert weer genoeg stof tot discussie op om een tijdje op te kunnen teren. Tot de volgende bandcompetitie, uiteraard. Tot slot nog een top 5 met dingen die me waren opgevallen bij de Gesel: 5. De Twentietoe in Tiel, het strijdtoneel van vanavond, mag dan wel in the middle of nowhere liggen, maar het is toch een leuk zaaltje! 4. Alex de één-mans-pit. Nuff Said. 3. Eén van de prijzen voor de winnaar was een akoestische sessie bij Radio Gelderland. Zou het niet immens geestig zijn geweest als Skeletor er met die prijs vandoor was gegaan? 2. Hebben we in de provincie gewoon een chronisch gebrek aan talent buiten de rockmuziek om, of lenen zich die gewoon niet graag voor competities? Hiphop met name is toch wel een opvallende afwezige vanavond. 1. De Gesel is weer terug, heerlijk! Een meer dan geslaagde doorstart van een beproefd concept. En of er nu een competitie-element aan verbonden wordt of niet, het blijft gewoon een fantastische gelegenheid om de crème de la crème van de nieuwste lichting Gelderse bandjes aan het werk te zien. Hopelijk een hernieuwd begin van een oude traditie, die volgend jaar hoogstwaarschijnlijk in Luxor zal worden voortgezet.