"Komen die gasten uit Mook?" Het is een typerende vraag van één van de weinige toeschouwers op wiens belangstelling Moke zich gedurende het hele concert kan verheugen. De rockband is weliswaar in ijltempo faam aan het verwerven in de vaderlandse indiescene, bij het grote publiek gaat geen enkel belletje rinkelen als de groep openingsnummer ‘Emigration Song’ inzet. En dat geldt voor schier alle nummers van hun debuutplaat ‘Shorland’ die Moke daarna ten gehore geeft. Slechts bij single ‘Last Chance’, vooral bekend als eindtune van de Champions League-uitzendingen van de NOS, vallen er blikken van herkenning te ontwaren op de Waalkade, die naarmate het concert vordert toch aarzelend volstroomt met nieuwsgierige lieden. Deze wijken vervolgens al snel uit naar de vele biertentjes die het concert-terrein omlijsten. De band zelf lijkt er niet mee te zitten. Moke speelt retestrak, zonder poespas. No nonsense-muziek waarin de rol van zanger Felix Maginn slechts beperkt blijft tot liedjes zingen. Loepzuiver, dat dan weer wel. Van enige interactie is derhalve geen sprake: Moke laat de muziek voor zich spreken. En dat betekent sfeervolle rock met een vette knipoog naar de new wave van Editors. Voorlopig is dit podium daar nog te groot voor en de belangstelling te klein. De Champions League in muziekland heeft Moke dan ook nog lang niet bereikt. Maar de eerste stappen zijn gezet.