Sommige artiesten maken het recensenten wel erg makkelijk. Neem Two Gallants: zanger en gitarist Adam Stephens vliegt behendig en beheerst met zijn vingertjes over de snaren. Drummer Tyson Vogel raast als een bezetene over zijn drumstel. Me dunkt dus dat we hier met twee goede muzikanten te maken hebben. Dat de muziek die het tweetal maakt gehoord mag worden, wisten we natuurlijk al van hun laatste album ‘What the Toll Tells’ uit 2006. De band maakt een uitermate bevlogen variant van iets wat het midden houdt tussen blues en Ierse pubmuziek. Het kon haast niet anders of het zou een overrompelende live-ervaring worden. Vanaf het wonderschone openingsnummer Steady Rollin’ worden deze verwachtingen volledig ingelost. Met name op het moment dat Stephens zijn vocalen voor het eerst inzet is duidelijk dat we hier te doen hebben met een band die ertoe doet. De muzikanten gaan helemaal op in de muziek, inclusief bijbehorende grimassen en neurotische voetbewegingen. Op enkele zwakke momenten in het midden van de set na weet de band tot en met afsluiter ‘The Prodigal Son’ de aandacht van het publiek vast te houden. En dit ondanks het feit dat de communicatie tot een minimum wordt beperkt en de band zich maniakaal maar in zichzelf gekeerd een weg naar het einde van de show baant. Het publiek is er niet minder enthousiast om. En terecht, want Two Gallants toont absoluut aan een grote belofte voor de toekomst te zijn.