Wie na afloop van het optreden van The Tellers hun debuut-ep heeft aangeschaft, kan thuis wel eens bedrogen uitkomen. Op het in 2006 uitgekomen mini-album staan niet de aanstekelijke popsongs van het optreden, maar een zevental compacte folkliedjes. Deze Waalse band wordt in 2005 opgericht door de twintigers Ben Ballieux-Beynon en Charles Blistin. Allebei naar verluid meer geïnteresseerd in muziek maken dan schoolwerk. Live laten the Tellers zich bijstaan door een drummer en bassist, wat de muziek een stuk meer power geeft. Ineens klinken ze niet meer als jonge Dylans, maar is vooral de invloed van The Coral en The Libertines te horen. Met dezelfde nonchalante houding brengen ze springerige indiefolk. Met name de combinatie van akoestische en elektrische gitaar is schatplichtig aan dit geluid. Het slaggitaarwerk van Ben wordt ingekleurd met twinkelende melodietjes van Charles. Als de rest van de band het podium, verlaat wisselen ze even van gitaar en pakt Charles er een mondharmonica bij. Maar het rustige folkliedje wat dan volgt, haalt vooral de vaart uit het optreden. Gelukkig maken de jongens het goed, en wordt alsnog de Drôhme-tent ingepakt. Met iets meer eigenzinnigheid en live-ervaring zal de Valkhof Affaire snel te klein gaan worden voor The Tellers. De uitstraling en de looks zijn er in ieder geval. Ben Baillieux-Beynon, warrig kapsel, tight jeans, toont zich een charmante frontman. De band lijkt echter nog een beetje op zoek naar de juiste vorm. De meeste nummers nestelen zich ongemerkt snel in je hoofd, maar ze worden jammer genoeg een paar keer afgewisseld met folk niemendalletjes. Deze band moet vooral rocken. N.B.: In augustus zal het eerst volwaardige album verschijnen, getiteld ‘Hands Full of Ink’