Soko heeft een gimmick en die gaat zo: trek als zangeres (Soko) je schattigste kleren aan, laat een dito pony knippen en gedraag je als een speelse twaalfjarige. Sta als gitarist (Nico) in je oude kloffie onafgebroken biertjes te drinken met een pet op je hoofd. Gebruik grappige instrumenten (orgeltje, banjo, Marten de Paepe-xylofoontje) en laat je zangeres haar kinderlijkste stem opzetten. Verzeker jezelf op die manier van de sympathie van het publiek en kom vervolgens met teksten over bruut geweld en seks. Je kunt niet meer stuk. Althans, je kunt een tijdje niet meer stuk. Afgezien van een klein groepje diehards op de eerste rij heeft niemand, behalve uw recensent die geen keus had, het optreden in zijn geheel gezien. Dat lag niet aan de liedjes. Die waren melodieus, soms grappig, en altijd aandoenlijk. Soko’s stem is schitterend, gisteravond vooral bij afsluitende cover ‘As tears go by’, en de samenzang met Nico pakte goed uit. Na een aantal rustige liedjes in het begin ging het steeds meer los: T-shirt uit, uptempo-nummers. Het optreden was gevarieerd, mede doordat telkens van instrument werd gewisseld. Toch heeft het grootste deel van het publiek hooguit vijf, en meestal minder, nummers meegepakt. Blijkbaar kon Soko met de op zich geslaagde gimmick toch geen heel optreden blijven boeien. Iedereen vond het leuk, maar iedereen ging na de constatering dat het best leuk was ook snel weer op pad naar elders.