Van dansen was nog geen sprake toen Roosjes eigen Monokreck rond acht uur ’s avonds de aftrap nam. De meeste mensen uit het publiek leken slechts toevallig in het Waalpark verzeild te zijn geraakt en knikten hoogstens welwillend mee met één van ’s mans hypnotrance, electrominimal, of technonewwave mixerijen, maar in de kleermakerszit op het gras zitten, dat bleven ze. Dit lag waarschijnlijk aan het vroege uur, de vrijblijvendheid van het festival en de bescheiden opkomst. En inderdaad: tegen het eind van de set, toen Monokreck meer richting melodieuze acidhouse ging draaien en het wat drukker werd, ging al menig voetje van de vloer. De volgende act, de Nijmegenaar met de exotische naam Giorgos Gatzigristos, dreef de sfeer naar een hoger niveau met uit zijn laptop tevoorschijn getoverde dwingende minimal techno. Het was eigen werk dat duidelijk maakte waarom hij recent binnengehaald is op het Duitse Kompakt label, want de tracks stonden als een huis. Het was alleen een beetje jammer dat hij af en toe al te graag leek te willen bewijzen dat zijn performance uit meer bestond dan het slechts aanklikken van de ‘play’ knop van Winamp, want zijn gedraai aan de effectenknoppen begon op een gegeven moment danig op de zenuwen te werken. Maar hij had er goede schik in en het publiek ook. Iedereen was klaar voor de klapper die de afsluitende dj Donato Dozzy zou moeten gaan leveren. Dozzy was speciaal voor dit evenement helemaal uit de hippe clubs van Rome naar Nijmegen was afgereisd, maar dat een dj uit een ander land komt, wil nog niet zeggen dat hij goed is. Qua techniek was Dozzy uiteraard oké, hoewel er één duidelijke misser hoorbaar was waarbij twee beats minstens vier maten lang schaamteloos langs elkaar heen donderden. Maar het grootste manco was, althans tijdens het eerste draaiuur, dat Donato Dozzy de spanning die Gatzigristos had opgebouwd omlaag draaide met slappe techhouse en soms zelfs naar goatrance neigende, verwaterde minimal. Als dit in Rome de shit is, toch een wereldstad van formaat, wat zegt dat dan over de Italiaanse danceunderground? Maar kom, Dozzy is Italië niet en bovendien verdient een land dat ons zowel Italodisco als Il Duce schonk meer credit. En zowaar ging Donato beter draaien tegen het eind van de set. De minimal werd dreigender, de techno werd harder en de melodieën werden meeslepender. De sfeer zat er op de valreep tóch nog in. Maar de wetgeving bleef Nederlands: om overlast te beperken hield alles om vijf voor half één op en ging iedereen stilletjes naar huis of zocht elders zijn heil.