Als er één Franse band met Zweeds bloed en Joodse invloeden bestaat die in de Affaire-sfeer past, dan moet dat Herman Dune zijn. Dit viermanschap met als vaste kern David-Ivar Herman Düne, Neman Herman Düne en Andre Herman Düne (ja, het is een achternaam) is eind vorige eeuw ontstaan en maakt aanstekelijke folky popliedjes die ideaal zijn voor het begin van een zwoele donderdagavond aan de Voerweg. Wanneer de zwaarbebaarde frontman David-Ivar het publiek aanspreekt gaat dit op gortdroge wijze, die doet denken aan een hap knäckebröd zonder beleg na een avond zwaar drinken. Maar presentatie, daar gaat het niet zo om bij Herman Düne. Imposante poses of geforceerde grimassen zijn niet nodig. Gewoon lekkere lichtvoetige gitaarmuziek maken - die qua intentie doet denken aan Belle & Sebastian - resulteert al in een paar honderd goedkeurend knikkende hoofden. Uit haar dak zal het publiek niet gaan maar weglopen ook niet, omdat de pakkende deuntjes krachtig genoeg zijn om je op je plek te houden. De losse no-nonsense uitstraling geeft het geheel een iets rammelende indruk die echter wordt gedempt door de percussionist, die zijn handen rood ramt op de bongo's. Ook castagnetten, sambaballen en ander percussiegereedschappen worden ter hand genomen, wat het laid-back karakter alleen maar versterkt. De rammel- en klapperspecialist maakt ook diverse keren gebruik van de trompet, die een belangrijke rol speelt in hun doorbraakhit 'I Wish That I Could See You Soon'. Dit liedje nestelt zich eenvoudig in je hoofd en zal het vanavond, wanneer de band op het Oost-Spaanse Benicassimfestival speelt, zeker goed doen bij het Spaanse volk. De variatie in nummers van de band is niet heel groot, maar de melodieën zijn zeker catchy genoeg om te blijven boeien. Daarbij wordt er regelmatig een scherp randje getoond, waarin het tempo wat wordt opgeschroefd, de distortion iets meer aanwezig is en de folkpop plaatsmaakt voor folkrock. Het publiek aan de Voerweg is door Herman Düne prettig opgewarmd voor weer een avondje Valkhof.