Voor de fanatieke volger is de line-up van het Narcissus Quartet er eentje om van te smullen. Stuk voor stuk hebben de leden van dit jonge Belgisch-Nederlandse collectief hun strepen al verdiend in het jazzwereldje, wat hen zelfs lovende woorden van en samenwerkingen met grootheden als Toots Thielemans en Branford Marsalis opleverde. Grootste blikvanger onder hen is saxofonist Robin Verheyen, een jonge Belg die al een aardige reputatie heeft opgebouwd als begenadigd solist in meerdere collectieven, en daar al de nodige prijzen mee heeft vergaard. Toch draait het bij het Narcissus Quartet niet alleen maar om de begenadigde saxofoonvirtuoos. Vanavond op het Habanapodium krijgen ook pianist Harmen Fraanje, drummer Flin van Hemmen en bassist Clemens van der Feen ruimschoots de mogelijkheid om hun talenten aan de dag te brengen, en doen dat met verve. Aanvankelijk begint het viertal nog wat voorzichtig met gemoedelijke, rustieke nachtclubjazz, maar al gauw blijkt dat het slechts een opwarmertje is voor de rest van de set. Als volleerde rattenvangers van Hamelen weten ze het publiek met vriendelijke klanken in het concert te zuigen, om vervolgens via Mingus’ getinte cool jazz en nerveuze bebop uiteindelijk hun toehoorders mee te lokken naar een bijna buitenaardse dimensie van zinnenprikkelende muziek. Als een heuse sirene legt Verheyen een basis van repetitieve sax-uithalen neer, waar de andere drie op bezwerende en soms bijna fluisterende wijze omheen dansen, om vervolgens ineens in de ogenschijnlijke chaos een oorstrelende melodie te laten doorbarsten. Als ze vervolgens hun set afsluiten met een naar epische lengte uitgerekte improvisatie van het bloedmooie ‘Aneris’, is het enthousiaste onthaal wat hen ten deel valt ook geenszins gespeeld. In de relatieve luwte van het intieme Habanastrand weet het Narcissus Quartet in elk geval toch een magisch, hartverwarmend tintje aan de wat koele avond te geven.