Konono No. 1 begint meteen met een druk swingend ritme, een ritme wat eigenlijk de hele show lang aangehouden wordt. Soms worden er zachte accenten geplaatst en soms valt bijvoorbeeld de snare weg, maar het basisritme blijft doorgaan en doorgaan. Door de eindeloze herhaling van het ritme kun je in een soort trance raken. Je wordt als het ware opgezogen in de muziek en richt je op de kleine variaties, waardoor je in een staat van diepe concentratie komt. Deze muziek komt voort uit de traditionele Congolese/Angolese trancemuziek. De duimpiano die hierbij gebruikt wordt is al zo’n achthonderd jaar oud. Bij sommige volken in Afrika wordt soortgelijke muziek nog steeds gebruikt om visioenen op te wekken, maar ook in het Waalpark lijkt de bezwerende Afrikaanse muziek aan te slaan en wordt er wild gedanst. De muziek van Konono No. 1 is niet alleen bezwerend, maar ook bijzonder vrolijk. Vooral de drie duimpiano’s die de band gebruikt geven een exotisch sfeertje aan de muziek. De zang kan ik helaas niet verstaan, maar die lijkt net als de duimpiano’s bij deze vreugdedans te horen. Tussendoor bedankt de zanger het publiek in het Frans en zodra hij ‘ça va?’ roept lijkt iedereen hem te begrijpen, zodat iedereen iets onverstaanbaars terugroept. Vervolgens gaat de band weer verder met een variant op het vaste ritme. Na een uurtje (de band is dan net begonnen aan het derde uitgesponnen nummer) zit iedereen lekker in de muziek en wordt er flink gedanst. Deze band laat zien dat een Afrikaanse sfeer best met een Europese sfeer samen kan gaan, niet alleen door het Roskilde shirt dat de drummer aan heeft, maar ook door de bezwerende muziek die goed aanslaat bij het publiek.