Het blijft een unieke locatie, Habana. De trotse Waalstad aan de overkant van de oever, fijn avondgloedje erbij, het zand kietelt de voeten, men ruilt spontaan het bier in voor rosé. De vooruitstrevende jazzprogrammering past in principe goed bij deze setting, toch heb ik de indruk dat een wat meer traditionele benadering wat meer bij zou dragen aan het geheel der sferen. De moderne hogeschooljazz van Osmosis klinkt in elk geval bij tijd en wijlen wat duister, dissonant en onheilspellend. De complexiteit, muzikaliteit en hoge spelniveau spat van het kwartet af. Toch zorgt de hoge nootdichtheid van het kwartet soms voor vervreemding en enige lijn in het spel wordt node gemist. Dat Osmosis echter ook in staat is uitermate suspensevol te spelen, bewijzen ze in hun tragere tracks, waarin met name saxofonist Orti zich een ware sfeermeester toont. Wonderbaarlijk is daarbij ook de viooltechniek van violist Van Geel, die het instrument vanuit iedere hoek weet te beroeren. De heren wagen zich vervolgens aan een ‘dansnummer’. Ik stel voor dat de ARBO-wetgeving wordt bijgesteld, want dansen op dit soort muziek staat garant voor een hernia. Welgeteld één beschonken bezoeker waagt zich er dan ook aan. De ritmesectie houdt een wedstrijdje aanslagen per minuut en de meest ingewikkelde maatschema’s worden er in rap tempo doorheen gejaagd. Wanneer de uitermate enthousiaste drummer Sardjoe tijdens een lange jam de eerste en enige vierkwartsmaat van de show inzet, klinkt dit ineens bijna als plat volksvermaak, en direct klappen we allen vrolijk mee. Dat uitgerekend een band als Osmosis dit voor elkaar krijgt, mag uniek genoemd worden. De complexiteit van de muziek blijft echter hangen en plotseling voel ik de behoefte om de standaarddeviatie van de bieromzet op de Affaire te berekenen. Osmosis maakt wiskunde weer leuk.