Ignaz Schick begint zijn optreden door één van de platenspelers te laten draaien. Het geluid produceert hij door met een plastic lepel erover te schrapen. Best leuk bedacht, maar de meeste mensen in het publiek vinden het teringherrie. Het staat ook veel te hard. Al snel lopen de eerste mensen weg om verderop te gaan staan. De muziek doet denken aan het geluid van het speekselzuigertje bij de tandarts, dus dat zou het ook kunnen zijn. Als de bekkens mee mogen doen, dringen vergelijkingen met staal en industrie zich op, maar dat is de enige variatie in de muziek. Het blijft een soort ruis. Ignaz Schick is in zijn eentje met kleine gebruiksvoorwerpen een soort minimal versie van Einstürzende Neubauten. En net als veel minimal ook minder leuk. Het geschraap van het plastic en de bekkens vraagt om een beat, een echt liedje of op zijn minst een kop en een staart. Er is ook geen podiumpresentatie, we kijken naar een jongen die zich op zolder uitleeft. Geconcentreerd en star blijft hij kijken naar de pick-up. Het publiek heeft het inmiddels opgegeven en staat er alleen maar met elkaar te praten. Na drie kwartier is het afgelopen. Schick zet de platenspeler uit, geeft een knikje en verdwijnt.