Aantredende artiest is Stefan Weisser, oftewel Z’EV. Weisser vergast het publiek met experimentele percussie op overmaatse drumvellen en stalen objecten. De klanken die hij hiermee voortbrengt, zijn industrieel van aard. Door zijn ritmisch gebonk produceert Weisser een ijle feedback van achtergrondruis. Hoewel deze ruis verschilt per drumvel of stalen object, blijft Weisser te vaak hangen bij eenzelfde instrument. Na vijf minuten naar hetzelfde gebonk en feedback te hebben geluisterd, is het klankpalet snel uitgeput. Z’EV moet waarschijnlijk niet met westerse oren beluisterd worden. De kaalhoofdige Weisser, in een onmogelijke houding gezeten op de grond, zet een primitieve, tribale sfeer neer. Kauwend op een mierikswortel kan de meer ontvankelijke luisteraar wegzweven op de rauwe geluidsgolven. Het geluidsvolume voor de ruïne is zoals gebruikelijk oorverdovend. Gehinderd door een nuchtere geest ergert uw recensent zich na een half uur aan een gebrekkige afwisseling van geluiden. Het optreden zou interessanter geweest zijn wanneer Weisser het geluid van zijn percussie ter plekke zou bewerken en combineren, om een meer kleurrijke geluidscollege op te kunnen bouwen. Als performance artist wekt Z’EV de interesse van de luisteraar. Wie echter graag de interactie aangaat met de energie van het publiek moet misschien wel iets meer van zichzelf laten zien dan zijn rug en kale achterhoofd. De introverte experimenteerdrift van Z’EV jaagt veel mensen weg, maar houdt ook de aandacht vast van een grote groep luisteraars. De wijze waarop de Extrapool in de ruïne mensen confronteert met de grenzen van westerse muziek, blijft een moedig en prijzenswaardig initiatief.