Moederziel alleen treedt Roy Santiago aan voor een grotendeels gezeten publiek. Zijn liedjes, gespeeld op gitaar en kofferharmonium vullen de Drôhme met een dramatiek die als een zwangere onweerswolk ieder moment kan ontladen. Hoewel Santiago alles behalve een optimist genoemd kan worden, blijft de luisteraar verschoond van tenenkrommend zelfmedelijden. Dit komt enerzijds omdat ieder woord dat hij zingt gemeend klinkt en anderzijds omdat zelfironie en een komische noot de donkere sfeer verlichten. Dit gebeurt onder meer in een lied over hoe het voelt wanneer je vriendin je verlaat voor een bouwvakker. "Now you're with muscle man" gilt Santiago bezwerend door de microfoon. Eenzaamheid en weemoed worden op een alles behalve zielige manier geuit. Wanneer de betreffende bouwvakker het lied zou horen, zou deze waarschijnlijk de stuipen op het lijf worden gejaagd. Santiago slaat wild op zijn gitaar, kronkelt met zijn slangachtige lijf en spert zijn mond wijd open om de luisteraar een kijkje in zijn ziel te gunnen. Dat hier niet alles zwart en grimmig is, blijkt uit zijn verlegen oogopslag en sympathieke aankondigingen van de nummers. Het is bijzonder hoe Santiago slechts met gitaar, een enkele elektronische toevoeging uit zijn computer en een kofferharmonium drie kwartier blijft boeien. Wanneer Santiago zich nog eenmaal opricht om een doldrieste hymne aan de zuivere eenzaamheid te brengen, blijft uw recensent een kippenvelmoment niet bespaard. Na afloop van de hemelbestormende set, zijgt Santiago neer aan de zijkant van het podium om met een glimlach op zijn gezicht het applaus van het publiek in ontvangst te nemen. Eenzaam maar niet alleen.