Het gaat je niet in de koude kleren zitten, zo'n Vierdaagseweek. De fanatieke feestganger liep van hot naar her om specifieke bandjes te kunnen zien, kwam oude bekenden tegen, dronk wat, dronk nog wat, dronk nog meer, en dat zo zeven dagen lang. Naarmate de week vorderde kwam de klad erin, wilde je je niet steeds weer door de menigte een weg banen, bleef dus gewoon hangen bij het dichtstbijzijnde podium en vond het al gauw best. En door alle jolijt van de afgelopen week was je in een dusdanig opgetogen stemming dat je zelfs bij de sufste optredens in een extatisch dansen uitbarstte. Geen wonder dus dat er bij Shy Child onafgebroken werd gedanst door een klein - het was nog vroeg - maar enthousiast publiek. Het tweetal maakt officieel 'nu-rave', en dat zou een mengelmoes moeten zijn van electro, dance, disco en punk. Daar stel ik me iets beukends bij voor, maar in het geval van Shy Child is het eerder 'tropisch swingend', alhoewel wel wat noisier dan op het gemiddelde Copacabanastrand. De zomerse ritmes van het duo brachten de voorste rijen meteen in beweging en dat bleef zo tot het eind. Met z'n tweeën klonken ze alsof er een enorme feestband op het podium stond. Het is een prestatie als je dat weet te bereiken met alleen drums en een keytar (dat is een 'omhangkeyboard', een instrument dat we kennen van de groten der aarde, zoals Modern Talking en Weird Al Yankovic). Maar het was wellicht ook die beperkte bezetting die het geheel nogal eentonig maakte. De presentatie was statisch en de nummers leken stuk voor stuk sprekend op elkaar. Saai? Ja. Enorm. Shy Child wint met gemak de trofee voor 'meest eentonige optreden in de geschiedenis van De Affaire'. Maar wie maalt daarom als hij gewoon een uurtje heerlijk wil dansen?