“Als ik later rijk en beroemd ben, heb ik iemand om mijn gitaar voor me te stemmen. And it won’t be long”, glimlacht Signe Tollefsen tijdens haar optreden. Vlak daarna breekt haar snaar en biedt iemand uit het publiek zich aan om hem te vervangen en heeft ze ‘haar mannetje’. Zo snel kan het gaan. Het optreden van Signe Tollefsen wordt geplaagd door materiaal-pech. Naderhand knapt nog tweemaal een snaar en tussendoor moet ze vaak opnieuw stemmen. Dat haalt de vaart een beetje uit het optreden. Eigenlijk is dat het enige minpuntje, dus nu verder met het positieve deel van deze recensie. Deze singer-songwriter won de Grote Prijs van Nederland en laat vandaag zien dat dit terecht is. Met haar prachtige stem kan ze een hele intieme sfeer creëren, maar ook vanuit het niets opeens krachtig uithalen, waarbij ze erg hoge noten haalt. Zelf speelt ze vooral gitaar en banjo, haar begeleider Jozef speelt vooral viool en mandoline. Haar eigen partijen zijn ingetogen, degelijk en mooi, Jozef voegt er met zijn soms vervreemdende inbreng nog iets extra’s aan toe, waardoor een spannend geheel ontstaat. Tollefsen is een typische singer-songwriter, die haar muziek gebruikt om haar emoties te uiten. Zo horen we een aantal liedjes over ‘hem’, die kennelijk haar hart heeft gebroken. In het allerlaatste nummer over deze onbekende vent, History Class, verwijst ze dan ook naar alle eerdere liedjes als je wilt weten wat er precies is gebeurd. Ze weet het publiek te boeien en krijgt de Drôhme muisstil. En daarmee bewijst ze haar kwaliteit.