Habana bleek dit jaar op de Affaire een uitermate geschikt rustpunt te zijn om onder het genot van een heerlijke fruitcocktail even uit te blazen van alle drukte in de binnenstad. Elke avond konden de liefhebbers op het warme strand genieten van soms rustgevende, dan weer uitdagende jazz, terwijl aan de overkant van de Waal het schreeuwende neon en lompe gedreun van foeilelijke kermisattracties voor een curieus contrast zorgden. Met dat in het achterhoofd is de drukke nu jazz van het Nederlandse Monsieur Dubois een opvallende keuze om het podium af te sluiten. Hun “danceable hardjazz” is weliswaar diep in de jazzgeschiedenis geworteld, maar de nadruk ligt bij hen toch vooral op de beats. Met de immer aanwezige, drukke ritmesectie worden de blazers en contrabas in een ondergeschikte rol gedwongen, wat hun muziek meer geschikt maakt voor een avondje voetjes-van-de-vloer dan voor een aandachtige luistersessie. Desalniettemin lijkt het publiek op het sterk afgekoelde strand en met de dreiging van regen zich maar mondjesmaat te laten verleiden tot een dansje. Pas als de heren hun wat meer latin- en afrobeat getinte geluid van het vorige album ‘Ruff’ inruilen voor de dichter aan acid jazz grenzende sound van hun in het najaar te verschijnen nieuwe plaat, begint het dansvirus langzaam te kriebelen bij de strandgangers. Maar zelfs dan duurt het nog tot de aankondiging van het laatste nummer dat het publiek pas echt de luie stoelen lijkt te verlaten. In al hun opportunisme grijpt Monsieur Dubois uiteraard de kans met beide handen aan om vervolgens nog twee keer “het laatste nummer” aan te kondigen, zodat er na een voorzichtig begin uiteindelijk toch nog volop wordt gedanst in het mulle zand.