Jammer. Dat een goede demo in een spuuglelijke hoes zit. Zonde gewoon. Ik zou er bijna emotioneel van worden. En over emoties gesproken, ik geloof dat we hier te maken hebben met wat men 'emo' noemt... Emo? Ja, het klinkt vies. Als aanstellerige jongetjes die veel te overdreven in microfonen brullen over allerlei frustraties. Aanstelleritis. Pubermuziek. Maar het kan goed gaan hoor. Denk maar aan At the Drive In... And You Will Know us By the Trail of Dead of het Nederlandse The Spirit That Guides Us. Dit zijn bandjes die de heren van John Coffey zeker en vast in de platenkast hebben staan. Maar allez, er zijn mindere goden om mee vergeleken te worden. Niet heel origineel dus deze demo, maar wel met genoeg overtuiging gebracht, mede door de goede productie. Zanger Art van Triets zingt met het hart op de tong: emotioneel, getergd en soms woedend. Het zou me niks verbazen als Art vroeger in een hardcore of zelfs black-metal bandje zong, want daar doen de korte 'screams' aan denken. Af en toe besluipt me het gevoel dat de zang wel wat genuanceerder en afwisselender mag, maar over de gehele linie is dit een erg sterke demo. In het prachtige Deadly Usual waren Slint-achtige sferen rond, en daar houd ik wel van. Het is een mooie afsluiter van een erg goed geproduceerde demo. Ik ben benieuwd of de band ook een volle cd weet te overtuigen. Live schijnt het een sensatie te zijn, en dat geloof ik meteen. Eindconclusie: niet erg origineel, wel erg sterk.