#HCTS18: Dagverslag zaterdag #HCTS18: Dagverslag zaterdag

Passende dagopeners voor de tweede festivaldag zijn Robin Kester en Nana Adjoa. De dromerige muziek van beide acts vormt een behaaglijk decor voor een ontwakend festival. De prachtige vocalen van Robin Kester worden aangenaam ondersteund door minimaal gitaarspel. Bij Nana Adjoa is er wat meer ruimte voor experiment uitmondend in haar bescheiden, maar o zo verslavende hitje The Resolution. (SN).

Na eerder in punk- en folkbandjes staat Anna Burch eindelijk op eigen benen. Begin dit jaar bracht ze haar solo debuut Quit The Curse uit. Een album vol met aanstekelijke, ‘niet heel veel aan de hand’ popliedjes, die meestal de liefde als thema hebben, of ander klein menselijk leed. Het brengt haar in elk geval naar Vlieland, om het album te presenteren. Instant hitjes als Cool 2 Care en afsluiter Tea-Soaked Letter klinken live zeer aangenaam. Hoogtepunt van de set is Belle Isle. De immer stralende Burch oogt ontspannen en in haar nopjes op het podium van de Ruige Plak. Dat eenvoud ook indruk kan maken bewijst Anna Burch. (TvdV)

De Zweedse singer songwriter Kristoffer Bolander zou zo maar eens the next big thing kunnen worden. Met zijn aanstekelijke, licht melancholische indiepopliedjes weet hij het publiek stil te krijgen. Wie het niet droog houdt bij een band als Saybia zal ook bij Bolander tegen de tranen moeten vechten. Daarmee is tevens een van de meest voor de hand liggende referenties genoemd. Het is een mix van indie, americana en doordrenkt van melancholie, die nog wel eens in bombast willen eindigen, wat in schril contrast staat met de (bijna aandoenlijke en) bescheiden presentatie van de man. Het soort indiepop waar men in Scandinavië patent op lijkt te hebben. Bolander speelt op Vlieland zijn laatste show van een, naar eigen zeggen, lange toer. Aan de kwaliteit van het optreden is het niet te merken, wel oogt hij moe. Missie volbracht, Bolander mag nu terug naar Gotenburg en uitrusten. (TvdV)

Tegenover het bombastische en volle bandgeluid van Kristoffer Bolander staat een uur later de ingetogen singer-songwriter Langhorne Slim. Hoewel ‘Slim’ - echte naam Sean Scolnick - soms ook behoorlijk tekeer kan gaan op zijn akoestisch gitaar. Naast een begenadigd muzikant is Scolnick een verhalenverteller. Tussen de nummers door weidt hij uit over de universele thema’s als liefde, maar ook over zijn roze huis en grootvader Sydney en Ted Hawkins (zijn twee grote voorbeelden). Heel even wordt de Ruige Plak een intieme huiskamer, waarin een ongedwongen sfeer en hartelijkheid heersen. Voor zijn toegift van twee nummers mengt de Amerikaan zich nog even tussen het publiek. Een onverwacht hoogtepunt, van een prachtig puur persoon! (TvdV)

Met een onalledaagse bezetting van twee drummers, een tubaspeler en saxofonist weet de Britse formatie Sons of Kemet bospodium Ruige Plak in vervoering, maar bovenal in beweging te brengen. Hun ritmes blijken voor het publiek onweerstaanbaar. De stuwende blazers met hun onnavolgbare melodielijnen houden een uur lang de aandacht vast; een fascinerende band. (SN)

Het geluid van Alexis Taylor solo en Hot Chip ligt heel ver uit elkaar, niet zo verwonderlijk, als je weet dat het hier de frontman van de laatstgenoemde band betreft. Hiermee scoorde hij aan het begin van deze eeuw nog wel eens een (radio) hitje, maar solo weet hij dat succes (nog) niet te evenaren. Hoewel de Bolderzaal wel goed gevuld is komt deze niet los. Taylor wisseld balades en (iets te vlakke) dansnummers met elkaar af. Op zich niks mis met de muziek,maar spannend wordt het niet, temeer daar de podium performance van de drie minimaal is. Misschien moest er maar weer eens een Hot Chip bij elkaar moest komen. (TvdV)

Een betere afsluiter van een zonovergoten dag vol muziek, zon en zee kun je je als festivalorganisator niet wensen. Met een indrukwekkend en goedlachse voorkomen speelt Hannah Williams met haar oerdegelijke soulband The Affirmations de Bolderzaal helemaal plat. Ze biedt haar publiek daarbij een breed geschakeerd palet van dampende funk, slepende soulballads en groovende bluesrock. Niet voor niets reden voor de festivalorganisatie om haar in september terug te vragen voor een optreden op Into the Great Wide Open. (SN)