Negen minuten duurt de track Wild Winds van het aankomende album Moonwater van de Friese formatie Seewolf. In het kader van een nieuwe Asteriks in Residence is het aan filmmaker Jonathan Sipkema en choreograaf/danser Diego Robledo om een korte film te maken in krappe tien dagen, met Wild Winds als soundtrack en inspiratiebron. Een bijkomend gegeven is dat zowel bandleden, filmmaker en choreograaf elkaar pas ontmoeten op dag één van het project.

Wat is ook alweer de achterliggende gedachte van Asteriks in Residence? Welnu, artiesten van verschillende culturele disciplines worden aan elkaar gekoppeld en wonen, leven, eten en werken voor een bepaalde (veelal relatief korte periode) met elkaar. In die periode maken ze een product dat tijdens een festival of ander vergelijkbaar evenement wordt gepresenteerd aan het publiek. Een belangrijke spelregel is dat de deelnemers elkaar en elkaars werk niet kennen. De artiesten worden op die manier geprikkeld om te experimenteren en vooral over grenzen heen te gaan.

Voor deze vierde Asteriks in Residence is de uitdaging aan de Zwolse filmmaker Jonathan Sipkema en choreograaf Diego Robledo uit het Spaanse Granada om een korte film te maken. De Friese bijdrage aan dit project is afkomstig in de vorm van het negen minuten durende Wild Winds van Seewolf, die fungeert als inspiratiebron en soundtrack van de film en choreografie. Het aangaan van een dergelijk project is voor alle deelnemende partijen uiteraard best spannend. “Ondanks een kleine taalbarrière waar we even tegenaan liepen op de eerste dag, merkten we al heel snel dat we qua ideeën en gedachten erg op één lijn lagen”, vertelt Jonathan. “We hebben apart van elkaar naar het nummer geluisterd en zijn daarna gaan brainstormen. Vanaf dat moment leer je elkaar al steeds beter kennen en na een paar biertjes in de avond was het wel duidelijk dat het goed ging komen.”

“Ik ben één keer eerder in Leeuwarden geweest en heb een aantal mensen leren kennen", vertelt Diego. "Projectleidster Bente Hout was op zoek naar een internationale danser en een vriend van mij raadde mij aan. Ik heb de opdracht aangenomen omdat ik heel sterk voelde dat ik weer terug moest komen naar deze stad. Het voelt voor mij ook echt als thuiskomen en ben heel blij hier te zijn. Het was natuurlijk wel spannend omdat we elkaar nog nooit ontmoet hadden, maar na het zien van zijn werk op de eerste dag, had ik meteen heel veel vertrouwen in Jonathan.”

De heren kunnen het dus binnen no-time goed met elkaar vinden, het draaiboek is bedacht, de choreografie staat op papier, dus er is werk aan de winkel. Maar is het maken van een korte film van negen minuten in zo’n korte tijd wel haalbaar? “Ik heb nu een stuk of vijf keer zo’n 48h project gedaan en dan werk je ook onder behoorlijke tijdsdruk, maar dan werk je samen met een ploeg van tien, vijftien of twintig man. Nu moet ik het dus in mijn eentje doen en dat is dus echt wel anders. Het zal wel nachtwerk worden”, zegt Jonathan met een glimlach.

“Bij dit project moet ik dus het maken van de film alleen doen, maar ik moet zeggen dat ik heel veel steun en input heb van Sita (productieleider) en Bente (projectleider), maar vooral ook de jongens van Seewolf. Die hebben echt veel geregeld voor ons.” Diego vult aan: “Het project is echt een geluksproject. Alles past in elkaar. Ik kende de band niet, maar ik luisterde het nummer en ik vond het geweldig. Ik had nog nooit van Jonathan gehoord of zijn werk gezien en ik vond hem en zijn werk meteen te gek. Het is bijna een ‘cosmic thing’, haha… Die jongens van Seewolf ook… Als we een boer nodig hadden, dan werd die geregeld, we wilden een oldtimer gebruiken en hop, dat was ook zo maar door ze geregeld. echt fantastisch.”

Dat een dergelijk project veel met een mens kan doen, blijkt wel als de vertoning ten einde is en er zuchten van verlichting, brokken in kelen worden weggewerkt en schouderklopjes in grote getalen worden uitgedeeld. Echt tijd om het eindresultaat te verwerken hebben de mannen van Seewolf niet, want er staat nog een live set op het programma. UIteindelijk gaan de versterkers uit en borrelen de reacties boven. Drummer Joop Visser reageert als eerste namens het viertal: “Het is echt prachtig, ik ben helemaal flabbergasted en ik werd er zelfs een beetje emotioneel van. Het is gewoon heel bijzonder dat twee mensen iets maken met jouw muziek. Het is echt een grote eer en het eindresultaat is echt heel mooi.”

“Wat ik ook heel mooi vond is de omgeving waar is gefilmd. Die is ons natuurlijk heel erg bekend en dat voelt heel nostalgisch. Het past ook heel mooi bij het nummer. Daarbij is het zo’n lang nummer dat ik wel bang was voor het gevaar dat het ergens saai zou kunnen worden.

Maar dat gebeurde dus helemaal niet”, geeft bassist Bram Welbedacht aan. “Er hangt inderdaad de hele film lang een bepaalde spanning”, vult Joop aan. “De karakters die de hoofdrol spelen vind ik ook gewoon hele mooie mensen om naar te kijken!” Diego: “Dat maakt het ook zo bijzonder om naar te kijken.

Je kan je heel erg vereenzelvigen met de karakters, maar ze zijn niet saai en zeker niet cliché.” Dat frontman Dolf Kuiken één van die karakters vertolkt in de korte film had in eerste instantie niet zijn voorkeur. “Nee joh, ik wou helemaal niet in de film, maar Jonathan stond er op, haha. Het voelt heel vreemd en als ik mezelf dan een sigaret in de auto zie roken, kan ik alleen maar bedenken wat mijn moeder daar wel niet van zou vinden”, zegt hij terwijl de rest van de band hard begint te lachen. Tot slot oppert Joop nog wel het probleem dat de lat voor elke opvolgende video’s wel heel erg hoog ligt nu. Maar goed, dat zijn zorgen voor later.

© Rob Sneltjes / 3VOOR12FRL
© Rob Sneltjes / 3VOOR12FRL
© Rob Sneltjes / 3VOOR12FRL
© Rob Sneltjes / 3VOOR12FRL
© Rob Sneltjes / 3VOOR12FRL
© Rob Sneltjes / 3VOOR12FRL