Het verhaal rondom de band die is ontstaan uit leden van de gitaarrockband Melanocaster, is natuurlijk al prachtig. De Friese band schafte een 24-sporen-tapemachine uit Amerika aan en kon daarmee een analoog geluid produceren. Dit nogal legendarische apparaat uit 1973 werd vroeger veel gebruikt om muziek van o.a. Neil Young, Tom Waits en The Grateful Dead op te nemen. Het leren werken met de apparatuur, keer op keer storingen repareren en eindeloze sessies om nummers in één keer op band te zetten, heeft ertoe geleid dat de band maar liefst vier jaar bezig was om de EP op te nemen. Het is het wachten echter absoluut waard geweest, want de songs zijn prachtig opgenomen.
Vier jaar lang heeft het Friese kwartet Seewolf met technisch vallen en opstaan gewerkt aan hun debuut Moonwater EP. Het lange wachten op de analoog opgenomen viertal tracks is absoluut de moeite waard geweest. De band rondom zanger en gitarist Dolf Kuiken maakt eigenzinnige gitaarmuziek die indringend en tegelijkertijd ruimtelijk van karakter is. De EP is vrijdag 5 april officieel uitgebracht tijdens een prachtige en indrukwekkende show in Tryater onder de vlag van Podium Asteriks.
©
Seewolf
Het zijn slechts vier nummers die de EP genaamd Moonwater EP telt. En toch denk je na het horen van deze EP dat je al tijden naar niets anders luistert. Gelijk al bij het lang uitgesponnen ruim negen minuten durende Wild Winds word je al de weidse natuur rondom Oudebildtzijl ingetrokken. Het is een soort van psychedelische roadtrip met galmende zang en heerlijk gitaargeluid wat soms doet denken aan de hoogtijdagen van Pink Floyd. Nu was het nummer niet voor niets al Friese song van het jaar 2018, maar door de dynamiek, spanning en vooral eigenheid kan het nummer wel eens uitgroeien naar een klassieker binnen de Friese popmuziek en daarbuiten.
Denk niet dat Seewolf alleen maar luchtige muziek maakt, want Dolf Kuiken zingt veelal over eenzaamheid en destructief gedrag. Zo ook het nummer Lonely Eyes, welke voorzien is van een heftige videoclip. Het is tevens de tweede single van de vier man sterke band. Dit puntige nummer steekt net als het derde nummer The Long Run wat lengte betreft schraal af tegen Wild Winds. En toch past het de band als gegoten. Het voortstuwende nummer heeft een pakkende melodie en een geluid waar Coldplay in hun beginjaren patent op leek te hebben. En dat heeft zeker ook met het gitaarspel van Willem Bijma te maken, wat eigenlijk heel karakteristiek is voor Seewolf.
Hedendaags is het wat ongebruikelijk om lange nummers uit te brengen, maar het siert de band dat ook het vierde nummer Moonwater een dik acht minuten durende instrumentale muzikale trip is. Een nummer is pas af als het verhaal verteld is. “Ga er maar gewoon even rustig voor zitten”, lijkt de band te zeggen. Het leven is al gehaast genoeg. Luisteren is geloven, want ook hier wordt in alle kalmte een breed spectrum aan muzikale registers opengetrokken met subtiele soundscapes, die je in eerste instantie helemaal niet hoort. Seewolf heeft zoals aangegeven veel tijd en moeite gestoken in de nummers, en dat wordt dan eigenlijk ook van de luisteraar verwacht. De muziek is synoniem voor de wijdse omgeving van Noord-Friesland van waaruit de band opereert. Het lijkt oppervlakkig, maar neem je de tijd om het in alle rust tot je te nemen dan openbaart zich een schoonheid waarin het heerlijk vertoeven is. “We hebben nog zoveel nummers liggen die we ook analoog willen opnemen”, laat Dolf Kuiken weten. We kunnen niet wachten. In ieder geval hebben ze met hun Moonwater EP een prachtig muzikaal product gemaakt.