Dat de keuze voor zitplaatsen en een rustige omgeving briljant is, neemt niet weg dat de set voor de pauze wat onwennig is. De op de KAF-site aangeprezen avond als reis ´naar een tijd van goudzoekers, outlaws en cowboys´ gaat niet direct in galop, maar eindigt wel zo. Na de pauze laat de band het timide, gecontroleerde spel achter zich en versnelt naar draf and beyond. Bij elke track neemt de sfeer een horde om te culmineren met een Heeha! en gunshots. Spreekwoordelijk dan. En met de voorzichtige kanttekening dat covers net iets relaxer worden gespeeld dan het eigen werk.
Praat het publiek altijd door het optreden heen? Niet in een weloverwogen venue, moet Assorted Travellers hebben gedacht. Dus lanceert de jonge, Almeerse band vrijdag 10 maart 2017 hun tweede, door Tim Knol geproduceerde EP Rustler’s Moon niet in een poppodium, maar in de theaterzaal van KAF. Logisch, want de release blijkt eerder een voorstelling dan een concert. Het zittende publiek krijgt songs omlijst door anekdotes en beeldvorming voorgeschoteld. Ook het rauwe materiaal staat op het podium: een tafel met boeken en lege flessen drank. De droge humor (categorie Nevada desert) van frontman Alexander del Prado en het clownen van drummer Joachim de Koning maken van de avond een thuiswedstrijd die grandioos gewonnen wordt.
Essentieel is dat de muzikanten duidelijk een koers hebben bepaald. Vooraf was al aangekondigd dat Assorted Traveller nu straight-up Americana maakt. Met Rogier Steijaert is er een elektrische gitaar aan het smakenpalet toegevoegd en dat verrijkt de band enorm. Datzelfde geldt voor Joost Oehler, die overigens door zangeres Mariëlle Flens een tweede keer wordt afgekondigd: ´Alex, straks zijn er mensen die denken dat hij echt Banjoost heet.´ Visueel gezien is het podiumplaatje spot on, met name als Kjell van Wijlandt de contrabas bespeelt en de banjo tegenover hem staat. Lovende woorden voor de ritmesectie sowieso: they grab ‘em by the pony.
©
Remco van Beurden
Waar de band keer op keer steengoed in slaagt, is het warme, schurende stemgeluid van Del Prado nauwkeurig aan te vullen met intieme muziek. Zowel de standards als het eigen werk klinken daarmee altijd als Assorted Travellers. Wat dat is? Een totaalplaatje dat een rustige, maar diep romantische ziel weergeeft. De vraag is of er naast chillness niet ook andere emoties zijn. Want wat uit je hart komt, is niet altijd warm en zacht. Niet alles hoeft in harmonie. Dat geldt voor zowel de emoties als de performance: juist de solocoupletten zonder samenzang zorgen voor dynamiek. Die afwisseling mag meer en vaker, waardoor de solide basis minder als een trucje overkomt.
In zijn algemeenheid is dit tweede wapenfeit van Assorted Travellers veelbelovend. De afgelopen drie jaar tonen flinke groei en als publiek is het fantastisch om zo’n groeiproces te mogen volgen. Tel daar een toegangsprijs van € 7,50 bij op en men zou zich best eens hardop kunnen afvragen of het live-aanbod voor het tienvoudige van dat bedrag, zich het er eigenlijk niet te vaak te makkelijk vanaf maakt. Voor nu geldt dat Assorted Travellers art in process is. It's magnificent. It's true. Not fake news.
©
Remco van Beurden
Sinds de oprichting (2014) is alles gericht op de frontman en die laat nog niet alle kanten van zichzelf zien. Is dat nodig? Niet perse. De mengeling van nonchalance, humor en zelfspot waarmee Alexander del Prado zichzelf en de band presenteert, werkt namelijk verdomd goed. Zeker in het theater. Sterker nog: met zijn goeie kop en ongewassen look, is hij de personificatie van de muzikant uit vaders nachtmerries. Want als dochterlief er zo een mee naar huis neemt, weet papa dat zijn meisje schaamteloos bepoteld wordt.
©
Remco van Beurden