Met Fleddy Melculy en Frontstreet heerst nu-metal niet alleen op Pinkpop Met Fleddy Melculy en Frontstreet heerst nu-metal niet alleen op Pinkpop

Het is aan Flevolands’ eigen supergroep Frontstreet om de avond te openen. De band heeft een behoorlijke schare fans meegenomen die, al dan niet in Frontstreet shirt, duidelijk de oversteek vanuit Lelystad heeft gemaakt. Zanger Martijn deelt aan al zijn bandleden een boks uit en dan begint de set. Na zo’n tien, misschien vijftien, seconden verliest drummer Jessy al zijn pet van zijn schuddend hoofd. Qua energie zit het bij de band vanaf het begin dus goed. Flevolandse nu-metal hits als Under Pressure en Friendzone vliegen al vroeg in de set de zaal in. Martijn praat graag met het publiek en doet dit tussen bijna elk nummer door. Het geeft de bandleden de ruimte om zich voor te bereiden op het volgende nummer.

Het publiek blijft ondertussen nog een beetje huiverig. De vraag om een stap richting het podium te zetten wordt niet door iedereen met actie beantwoord. Of het komt doordat Martijn na zijn tijd als krokodillen verzorger in Australië zelf net zo gevaarlijk en onverwachts als een krokodil is geworden is niet helemaal duidelijk. Het kan ook zijn dat Frontstreet soms net iets te veel van het goede is. Van het begin tot het einde wordt er in de nummers gas gegeven door de band, wat zonder adempauzes nogal vermoeiend kan gaan werken. Slecht diegene die niet bang zijn voor de agressie van een krokodil durven het aan om de strakke energie van Frontstreet te trotseren. Gelukkig blijft het ragende Frontstreet met hun scheurend geluid en bij vlagen kritische raps ook van een afstand behoorlijk spannend om naar te kijken.

Dan Fleddy Melculy, de Vlaamstalige vaandeldragers van de agressieve nu-metal met een knipoog. Een beetje een mond vol, maar het klopt wel. Net als Fleddy Melculy zelf trouwens. Rookmachines die op vuur lijken, een spannend opkomst muziekje en twee gemaskerde bandleden: Fleddy Melculy weet hoe een metal band eruit hoort te zien. En ja, Fleddy Melculy weet ook hoe een metal band hoort te klinken. Beukende drums, gitaren met het effecten pedaal op koude herrie en een zanger die zweeft tussen zingen, rappen en grunten. De Vlaamstalige teksten zorgen ervoor dat het publiek Fleddy Melculy snel begrijpt en het duurt dan ook niet lang voordat de hanenkammen en metalshirts tegen elkaar aan gaan beuken.

Fleddy Melculy is dan misschien iets minder kritisch en serieus dan Prophets of Rage, de energie van de band is net zo aanstekelijk. Nummers als ‘Ik Haat Jazz’ en ‘Appu Van De Nightshop’ worden vanaf het tweede refrein al uit volle borst meegezongen.  De chicken moshpit die de band afdwingt is net zo debiel als een schot in de roos en het semi-kritische ‘Geen Vlees, Wel Vis’ zet stiekem toch wel aan het denken. Het hoogtepunt is ‘T-shirt Van Metallica’. Fleddy Melculy’s hit over Johnny’s die lopen in een Metallica shirt van de H&M. Een ergernis die bij alle aanwezige metalheads in Almere een herkenbaar probleem is. En wat doe je wanneer een harde band zingt over jou problemen? Juist, vuist in de lucht, meeschreeuwen en moshpitten maar. Nu-metal is net zo relevant als in de jaren ’90, serieus of niet.