Om maar bij het begin te beginnen: de opener en titeltrack Appendix Of The Heart. “They try to socialize you, they try to sexify you”. Over wie gaat dit lied en aan wie is dit gericht?
‘“They” staat voor een hele grote groep. Toen ik het schreef, dacht ik vooral aan de media, de politiek, de mensen van de grote bedrijven. Computerbedrijven, kledingbedrijven… De instanties die allemaal jou vertellen hoe je moet leven, hoe je er uit moet zien. In eerste instantie had het nummer niet eens een “you” er in. Toen had ik het vooral tegen mezelf. Maar toen ik het er met vrienden over had, bleek dat zij er ook mee zaten. Toen besefte ik dat dit lang niet alleen over mij ging. Dus zing ik het nu tegen iedereen die geïnteresseerd is.’
Rik Limonard en de teksten op zijn EP
‘Alles gaat steeds meer op filmtrailers lijken’
Na jaren van liedjes schrijven, meedoen aan muziekcompetities en zanglessen geven, heeft Almeerder Rik Limonard de volgende stap in het muzikantenbestaan genomen. Deze maand is namelijk zijn debuut EP Appendix Of The Heart uitgekomen. Tijd om hem, aan de hand van zijn eigen teksten, eens aan de tand te voelen.
‘Dit liedje startte eigenlijk bij een filmtrailer. Ik dacht na over hoe ons leven daar steeds meer op gaat lijken. Je kent het wel: als je in de bioscoop een trailer ziet, is al bepaald hoe je je moet voelen. Een donkere bas zorgt ervoor dat je spanning voelt bijvoorbeeld. Alles is uitgedacht. Soms is dat heel leuk, bij een film bijvoorbeeld, maar ik heb het idee dat het leven ook langzaam een filmtrailer wordt. Alles wordt voor je gedaan. Als je door Facebook scrolt, is alles al voor jou geselecteerd. Het wordt in hapklare brokken gepresenteerd, je hoeft er zelf niet eens meer bij na te denken. Toen ik daar verder over na ging denken, kwam dit liedje tot stand.’
Als tweede track op de EP vind je Kind Of Gay. “I love slamming doors when somebody pretends that I’m hot air”. Is dat hoe ruzies in huize Limonard er aan toe gaan?
‘Oh ja hoor! Iedereen denkt altijd dat ik heel gezellig ben, maar ik kan ook heel boos worden. Mijn vriendin noemt het een temperament, dat klinkt mooier dan dat het is. Gelukkig kan ik de emotie heel goed kwijt in muziek. Mijn vriendin zegt ook wel soms, als ik heel chagrijnig ben: “Moet jij niet weer eens piano gaan spelen?” Ik ben nu heel veel bezig met het promoten van de EP, en dat is aan de ene kant heel erg leuk, maar het muziek maken zelf schiet er dan wel bij in. Dat ik de hele dag achter de computer zit in plaats van achter de piano.’
De derde track is Push The Button. “I need to know where the party’s at.” Maar hoe rock-’n-roll is het leven van een artiest tegenwoordig nog?
‘Dat weet ik niet! Misschien ligt het aan wat voor artiest je bent. Ik denk dat Douwe Bob bijvoorbeeld wel een rock-’n-roll-leven heeft. In mijn geval is het niet zo rock-’n-roll. Als je het hebt over drank, drugs en vrouwen dan. Dat is volgens mij wat mensen er onder verstaan. Dat je gewoon maar leeft en dan morgenochtend wel ziet waar je bent beland. Maar als je het ziet als, “braaf op tijd naar bed gaan”, zo ben ik dan ook niet. Pas na twaalven komen de ideeën.’
In Push The Button wordt veel gezongen over de technische mogelijkheden van dit moment. Is dat een kans of juist een probleem voor artiesten tegenwoordig?
‘Het voordeel is dat steeds meer mensen alles zelf kunnen, iets kunnen leren of op kunnen zoeken. Als ik iets wil weten over een instrument of wat een bepaald begrip betekent, dan google ik het even. Maar dat is ook de valkuil, voor mij. Want er zijn zoveel mogelijkheden, dat je soms niet meer weet wat je moet doen. Als er teveel mogelijkheden zijn, hoe moet je nog kiezen welke kant je op wilt? Dat is dan ook de grootste uitdaging: hoe houd je het simpel? Ik heb nu voor de EP gewoon een palet samengesteld met verschillende geluiden en sounds. Zo van: dit is tof voor de drums, dit is een mooi geluid voor de piano. Vanaf daar heb ik het opgebouwd. Voor elk liedje op de EP heb ik dezelfde sounds gebruikt, alleen af en toe iets toegevoegd of iets weggelaten. En voor een volgende keer kan ik dan weer hele nieuwe geluiden uitkiezen.’
Hekkensluiter op de plaat is Walkway. “We laugh tears in our eyes, we’re not twenty-five and ninety-three.”
‘Dit liedje gaat over mijn oma! Zij zit echt niet stil, maar ze heeft het een periode erg zwaar gehad. Op dat moment realiseerde ik me: jij bent zoveel jaar ouder dan ik, en nu zitten we hier samen en lopen we eigenlijk tegen dezelfde dingen aan. Iemand van 93 kan alsnog gewoon dezelfde problemen hebben als een twintiger, een angst voor iets, of ergens onzeker over zijn. Het maakt dus eigenlijk niet uit hoe oud je bent, er is altijd wel iets. Daarnaast gaat het liedje ook over hoe het altijd bij oma is. Het is er altijd hetzelfde, altijd warm en gezellig. Ook al zijn er net weer vijftig mensen neergeschoten, bij oma staat de thee altijd op. Dan staat de echte wereld even op pauze.’
Heeft de EP ook nog een overkoepelende boodschap?
‘Ja, maar zonder dat het moet. Ik houd er niet zo dat er per se een boodschap in muziek moet zitten. Soms mag het ook gewoon lekker en tof zijn. Maar de boodschap van deze EP is wat ik in het eerste lied eigenlijk al zeg: laat ze niet “the appendix of your heart” wegnemen. Je krijgt zoveel filmtrailers te zien, dat je alleen maar bedenkt hoe iets zou moeten zijn. En dan kun je jezelf verliezen. Dus laat ze het diepste van jezelf niet weghalen.’