Het zal niet meer als een verrassing komen in 2016, maar ook We Got It from Here... Thank You 4 Your Service wordt vergezeld door een inmiddels overleden artiest met Phife Dawg. Dit album belichaamt het verschil tussen hiphop en rap en is alleen al een classic vanwege de lijst met samewerkingen, van Kendrick Lamar tot Elton John. Er zit een enorm bewustzijn van tijd en omgeving in verweven wat vooral naar voren komt in de onconventionele, briljante keuzes. Waar sommige artiesten die de hype meehebben kiezen voor een simpeler album, neemt A Tribe Called Quest juist niet de makkelijke weg.

Er zijn maar weinig bands die ik ken waar mensen met gebroken ledematen uitkomen na een concert. John Coffey is wel zo'n band. De joekel van een circlepit was een strijd op leven en dood en hordelopen voor gevorderden waar ik m'n kleinkinderen later over kan vertellen. “Kijk jongens, daar gaat opa vol op z'n plaat omdat vier minderjarige meisjes toch net iets te veel bleek om overheen te springen,” is immers precies een verhaal dat je graag van een opa zou horen. Hoe hard en goed is deze band en hoe jammer is het dat ze ermee kappen. Beter komt John Coffey op een of andere manier terug.

Als je deze man nog niet kent, laat dan alles uit je handen vallen en ga dit album luisteren. Als de eerste vier nummers je niet overtuigen doen de dertien daarna het wel. Het album is qua flow nu al onnavolgbaar en kan alleen nog maar beter worden. Ocean Wisdom doet alles, van grime tot boom bap, en heeft met zijn debuutsingle Walkin Eminem onttroont als 'snelste rapper ter wereld'. De artiest is afkomstig uit de High Focus-stal waar dit jaar nog meer pareltjes zijn uitgebracht: het album Patterns of Escapism van Fliptrix is minstens evenveel de moeite waard om te luisteren. 

Nog een crew uit de Native Tongue Posse die meer dan twintig jaar na hun eerste release nog steeds relevant is. Met And The Anonymous Nobody brengen ze een van de beste platen van dit jaar uit en laten ze zien dat ze nog steeds groei doormaken. Wordplay is van een ziek hoog niveau en na drie keer luisteren heb je het gevoel dat je nog steeds niet alles doorhebt. Paradiso was de laatste gig van hun tour en daarom waren ze heel los en bleven na de gig nog zeker een uur hangen. Dat Redman en Pete Rock ook nog even kwamen buurten was een prettige bijkomstigheid.

In een jaar waarin disco en funk weer terug zijn laten onze Franse vrienden van Justice zien dat ze gewoon nog steeds op eenzame hoogte staan in hun eigen wereld. Samen met de 'Belgica-soundtrack' van Soulwax (waarbij zeventien bandjes werden opgericht voor zeventien nummers in één film) is dit album voor mij het beste onder de electro-achtige muziek dit jaar. Woman gaat van funk naar electro naar nu-disco naar 'what the fuck is dit voor instrument dan,' geen onbekende gevoelens als je Justice kent. Wel is Woman wat simpeler en luchtiger dan de vorige twee albums maar met alle ellende van dit jaar is dat ook wel even lekker, toch?