Het rode licht dat op het podium schijnt doet vermoeden dat we zojuist een bordeel zijn binnen gelopen. Dat is natuurlijk een vrij achterlijke gedachte, die al gauw wegebt wanneer de heren van de Amsterdam Klezmer Band op het podium verschijnen. Wat op het eerste oogopslag een episch begin lijkt te worden, is in feite gewoon een normaal begin. Is dat een tegenvaller? Nou nee, want terwijl het publiek nog amper doorheeft dat er een band op het podium staat, is de Amsterdam Klezmer Band al op volle toeren aan het draaien. ‘Geen flauwekulletjes’ is de drijfveer van de band en ze zijn hier duidelijk gekomen om de tent omver te blazen. Alle lekkere vibraties van de verschillende blaasinstrumenten, die nogal mooi glimmen in de spotlights, zijn daar in elk geval al hard mee bezig.
Amsterdam Klezmer Band tilt je op en neemt je mee
Het ‘verhip wat een gekte, we moeten ons allemaal kapot dansen’ - feestje
Wie zich graag waagt aan het dansen van de Horah of de Hava Nagila, de beroemdste klezmer classics, kon afgelopen zaterdag in Poppodium Underground naar hartenlust met de voetjes van de vloer. Al twintig jaar lang staat de Amsterdam Klezmer Band op de planken en dat wordt in Lelystad goed gevierd. Stil staan is geen optie bij deze heren, zij weten namelijk als geen ander een feestje te bouwen op de melodieuze klanken van de klezmer muziek. Wij waren er gelukkig bij.
Is dat een tegenvaller?
Filmische sferen
Klezmer is als een soort klankboek, het kan heel goed zonder zang een mooi verhaal vertellen. Zonder pardon word je mee gesleept in een tragisch roman om vervolgens in een slapstickachtige achtervolging te belanden waarin je harder moet rennen dan ooit tevoren. Of waren we toch aan het dansen? Maar niet alleen de klanken van het ruime assortiment instrumenten wanen je in filmische sferen. Elk bandlid toont een karakter waar je moeiteloos een scenario omheen zou kunnen schrijven. We zijn dan ook erg benieuwd wanneer trombonetovenaar Joop van der Linden in een verfilming van Charles Dickens te zien is. Houd ons alsjeblieft op de hoogte.
Wel op vier springen
Goed, de traditionele klezmer-dansen hebben zich vandaag nog niet getoond, maar dat er goed gedanst wordt is een feit. De oubollige sfeer die er aan het begin van de avond hing (je wil natuurlijk niet als eerste staan dansen, straks ziet iemand je) heeft plaats gemaakt voor een knalfuif. Als saxefonist Job Chajes het publiek een Caribisch dansje wil leren, waarbij duidelijk geïnstrueerd wordt hoe je ‘wel op vier moet springen’, doet iedereen maar wat graag mee. Hoewel niet elke sprong op vier wordt uitgevoerd, is er niemand meer te bekennen die nog stil staat. Mocht er toch nog iemand stil hebben gestaan dan kan diegene zich vrijwillig melden bij de redactie. Dan leggen wij graag nog eens de gedragsregels uit voor zo’n ‘verhip wat een gekte, we moeten ons allemaal kapot dansen’-feestje.
We want more
Na tweeëneenhalf uur de longen uit het lijf te hebben geblazen is het publiek er duidelijk over eens dat daar nog wel een paar minuten aan vast geplakt kunnen worden. Amsterdam Klezmer Band is de moeilijkste niet en zet het feestje zonder problemen nog even voort. Maar zoals alles in het leven komt er ook aan dit concert een eind en moet men de opgetogen stemming voortzetten aan de bar. Ook geen straf natuurlijk, huis DJ Patrick Eijk weet de mensen muzikaal prima op te vangen. Als de tent dan echt dicht moet en de mensen afdruipen, kan er geconcludeerd worden dat het niet slechts een geslaagde avond is geweest, maar een hele ervaring.