Wanneer je door de vrolijke bospaadjes van Wildeburg loopt kom je langs een plek waar koptelefoons hangen. Bij Hartje Stad kun je luisteren naar vier verschillende verhalen over de liefde. De kunstenaressen willen niet de standaard liefdesverhalen vertellen, maar juist de schurende verhalen, de verhalen van mensen die je normaal gesproken niet zou spreken. De kunstenaressen zijn van mening dat in het algemeen de nadruk vooral op het romantische aspect van de liefde wordt gelegd, terwijl liefde op veel meer manieren geuit kan worden. Tussen de struiken en het hoge gras kunnen festivalgangers lekker onderuit zakken op een zitzak, luisteren en dagdromen. Op deze manier willen beide vrouwen de toeschouwer een andere kijk op de onderwerpen geven.

Zo kun je naar het verhaal luisteren van een vrouw dat vanaf haar 17e in een slotklooster woont en liefde voelt zonder fysieke aanraking. Ook vertelt een prostituee over betaalde liefde, komt een vrouw aan het woord die de liefde helemaal op heeft gegeven en in plaats daarvan voor dieren zorgt en een Syrische man uit een AZC spreekt zich uit over culturele verschillen. Zo was de Syrische man bijvoorbeeld erg verbaasd over de seksuele voorlichting die al op de basisschool gegeven wordt.

Tussen een aantal andere kunstuitingen en creatieve installaties spotten we een groot, zwart bord waar ‘Asshibition’ op geschreven staat. Dit kan vragen oproepen maar het concept is eigenlijk heel simpel. Bij de Asshibition kun je een kopie laten maken van je favoriete lichaamsdeel. Vervolgens worden de afdrukken anoniem tentoongesteld. Dit idee is ontstaan door het cliché kantoorgrapje van het kontenkopiëren.

Het leukste aan dit project vindt de kunstenares dat ze andere mensen blij kan maken. Ze vertelt dat meisjes vaak onzeker zijn over hun billen of borsten en dat ze na het zien van de kopieën vaak toch erg tevreden zijn. De kunstenares is zelf al bekend van haar Shit Art en maakt nu al muurschilderingen voor diverse Nederlandse bedrijven. Ze begon haar bedrijfje na een uit de hand gelopen grap. Dit is niet haar eerste festival, zo stond ze vorige week nog op Georgies Wundergarten in Ruigoord.

Op een klein en afgelegen plekje aan het meer staat Het Kaartenhuis. De muren, daken en zelfs het interieur zijn opgebouwd uit speelkaarten, ansichtkaarten, menukaarten en wegenkaarten. Binnen liggen stapeltjes met meer onbeschreven ansichtkaarten en aan de zijkant van het kaartenhuis hangt een heuse brieventas. Op de ansichtkaarten kunnen bezoekers berichtjes schrijven voor de geliefden thuis. Voor een half muntje worden deze kaarten ook daadwerkelijk verzonden door de makers van het kaartenhuis.

Volgens de makers worden er eigenlijk nooit rottige kaarten verstuurd. Een jongen schreef bijvoorbeeld aan zijn vriendin dat hij beloofde vaker de was te doen. Iemand begon zijn kaart, in tegenstelling tot de eerste jongen, met ‘hallo wijf’ maar schreef ter compensatie daarna een zoetsappig kaartje. Zo lezen de makers van het kaartenhuis stiekem de meest bijzondere en normale verhalen van hun bezoekers. Helemaal stiekem een vies kaartje sturen kan dus niet, maar een mooie herinnering delen met een kunstenaar is dan ook eigenlijk veel leuker.