Drost: 'Over lijstjes moet je nooit te lang nadenken vind ik, ze veranderen toch telkens weer. Dus hier een greep uit wat ik momenteel veel luister in combinatie met wat persoonlijke klassiekers en artiesten die wel een groter podium kunnen gebruiken én verdienen.'
Top/tip: de negen liedjes van Bart Drost
LelySTART-programmeur kiest voor melancholische electro, no depression-country en het Kaapverdische levenslied
Als programmeur van Poppodium Underground, Stille Nacht Festival en LelySTART (dat vandaag begint!) zoekt Bart Drost zoveel mogelijk muziek die aansluit bij de smaak van het Lelystadse publiek. Maar wat zet Drost thuis zelf op, als hij na een lange festivaldag moe en voldaan neerploft op zijn bank? Vandaag stelt hij een lijst met zijn negen favoriete nummers samen: van verse tips en jaarlijstjes-materiaal tot persoonlijke klassiekers.
Alice Boman - What Are You Searching For (2013)
Ik heb al een tijdje een zwak voor de liedjes van Alice Boman. Een Zweedse die aangename melancholieke (kan dat?) lo-fi liedjes schrijft. Als je van de langzame liedjes van Sparklehorse houdt is dit het checken waard.
Ik heb al een tijdje een zwak voor de liedjes van Alice Boman. Een Zweedse die aangename melancholieke (kan dat?) lo-fi liedjes schrijft. Als je van de langzame liedjes van Sparklehorse houdt is dit het checken waard.
The Slow Show - Bloodline (2015)
Omdat de rij voor Oscar & The Wolf op Eurosonic zó lang was, gingen mijn collega Adriaan Woudstra en ik naar The Slow Show. De bandnaam sprak me meteen aan (het is een liedje van The National) en hun optreden in de A-kerk nog meer: stemmige, prachtige gearrangeerde - en ja, langzame - liedjes die stuk voor stuk binnenkwamen. Het moet erg gek lopen wil dit niet m’n plaat van 2015 worden.
Brandon Flowers - Between Me And You (2015)
Ik was The Killers al een tijdje uit het oog verloren en was niet enorm onder de indruk van de eerste solo cd van deze The Killers voorman. Toch was ik nieuwsgierig, misschien wel door die sobere hoes of de fascinerende titel van deze cd: the Desired Effect. Wat ik hoorde was de ene na de andere catchy poptune en ik was meteen om. Erg goede liedjes ondergedompeld in een jaren tachtig-sausje van synths. Ook weer onmiskenbare Springsteeninvloeden die je bij The Killers al hoorde. Dit is misschien niet het meest makkelijk liedje van de plaat, maar wel m’n favoriet:
Mombi - Deaf Canyon (2015)
Lome, melancholische electro met wat post-rock invloeden waar ik vooral ’s avonds laat graag naar luister. Ik weet eigenlijk niet eens hoe ze op mijn pad zijn gekomen, maar ze zijn nog veel te onbekend wat mij betrfeft. Mooie sfeervolle liedjes die ook nog eens goed geproduceerd zijn. Hun debuut cd The Wounded Beat is geproduceerd door de producer van Helios en in die richting moet je het ook wel een beetje zoeken, alhoewel de liedjes van Mombi wél zang hebben.
Nick Cave - Are you the one that I’ve been waiting for (1994)
Nick Cave koester ik al lang, om zijn mooie teksten, The Boatman’s Call is m’n favoriete plaat van hem, nog ver voor z’n Grinderman midlife crisis, waar ik dan weer helemaal niks mee kon. De beste man is me ook iets te productief, waardoor ik langzaam m’n nieuwsgierigheid naar z’n nieuwe werk heb verloren, maar met Push The Sky Away bracht hij vorig jaar weer een plaat uit die me aansprak.
Bob Carpenter - Silent Passage (1974)
Ontdekt via de fantastische serie Late Night Tales (artiest wordt gevraagd z’n favoriete soundtrack van de avond samen te stellen) en Midlake kwam onder andere met Bob Carpenter op de proppen. Opgenomen in 1974, maar door juridisch gedoe pas tien jaar later uitgebracht en toen volledig over het hoofd gezien door eigenlijk iedereen. Nu is er een re-issue van deze prachtige plaat, waarin Carpenter getormenteerder klinkt dan Tom Waits op Closing Time. Als dat geen aanbeveling is!
Son Volt - Windfall (1995)
Americana (aka alt.country) mag in dit lijstje niet ontbreken, want dat is een steeds weer terugkerende liefde sinds m’n zestiende. Hier had ook Uncle Tupelo, Slobberbone, The Jayhawks of (oude) Wilco kunnen staan, maar ik ben dol op de zeurstem van Jay Farrar en dit is een klassieker in het ‘no depression’ genre.
Jon Hopkins - Open Eye Signal (2013)
Jon Hopkins heb ik een paar jaar geleden ontdekt door zijn samenwerking met de Schotse singer-songwriter King Creosote. Hij is een dj-producer die wat mij betreft prachtige stukken maakt. Van zeer ingetogen ambient/minimal tot beukende techno, maar hij componeerde ook voor Coldplay. Een zeer diverse muzikant dus, die niet in hokjes opereert. Twee jaar geleden bracht hij Immunity uit en dat is een absolute aanrader, waarin zijn uitgebreide spectrum aan de orde komt.
Cesaria Evora - Sodade (1994)
Stromae noemde dit in College Tour een van z’n voorbeelden en toen ben ik het eens gaan luisteren. Cesaria Evora draai ik sindsdien graag als de zon ook maar een beetje schijnt, ook al heeft elk liedje een melancholische ondertoon.