Spiegelzaal en Hoofdpodium gemengd op Stille Nacht

Met grootse, meeslepende en rumoerige optredens

Daphne Borst ,

Tijdens Stille Nacht werd niet alleen in de huiskamers opgetreden en headliner Spinvis had het hoofdpodium niet de hele avond voor zichzelf. Zaterdagavond zijn op het festival in Poppodium Underground nog meer acts te zien, die zowel in de Spiegelzaal als op het Hoofdpodium veelzijdige optredens geven.

Isbells rumourig maar veelbelovend

Stille Nacht begint vanavond op het Hoofdpodium met Isbells, een muziekgroep uit Leuven die vooral draait om singer-songwriter Gaëtan Vandewoude. Vandaag wordt hij bijgestaan door Chantal Acda, die later vanavond zelf een optreden zal verzorgen. Het publiek is veelal nieuwsgierig naar de eerste act en de zaal staat dan ook tot op de trappen vol wanneer het optreden begint.

Uit de gitaar van Gaëtan komt echter niet meer dan ruis, dus daar moet eerst iets aan gedaan worden. Na deze ‘valse start’ begint het optreden echt en het klinkt nu veelbelovend. Het eerste nummer wordt met overtuiging en veelzijdige technieken gebracht waardoor het publiek meteen een goed idee heeft van wat de band allemaal kan.

Tijdens het nummer I Don’t Need Any Colour gaat het echter mis. Chantal is inmiddels overgestapt op de melodica en zit er af en toe naast, waardoor ze opnieuw moet beginnen. Dit brengt in de zaal wat rumoer, en van die rumoer komt Isbells nog maar moeilijk af.

Op een gegeven moment moet de band specifiek vrágen om stilte, wat toch het gevoel geeft dat de autoriteit een beetje kwijt is. Dat is zonde, want dit droeg niet erg bij aan de overtuiging van Isbells, waardoor het optreden minder goed uit de verf kwam dan had gekund.

Jake Isaac hoogtepunt van de spiegelzaal

Singer-songwriter Jake Isaac mag vanavond de Spiegelzaal openen. Dit doet Isaac in een klap goed door het eerste nummer te brengen met een gevoel dat van ver lijkt te komen. Het publiek is er stil van en zichtbaar onder de indruk. Jake Isaac adviseert dan ook om vanaf het tweede nummer te dansen, zeker als je geen ritme hebt.

Dit neemt het publiek meteen ter harte en brengt de sfeer er goed in. De singer-songwriter begeleidt zichzelf tijdens dit optreden op piano, gitaar en drums (de laatste twee vaak tegelijk) en dat laat meteen zien dat we het hier hebben over een talent. Jake Isaac heeft dan ook al opgetreden op Glastonbury en Where The Wild Things are.

Met zijn vocalen laat Jake zien dat hij een volle spiegelzaal makkelijk meekrijgt. Met één uithaal is de rumourige zaal stil, en als de singer-songwriter van het podium af klimt om een nummer tussen de mensen te spelen, is de zaal stil genoeg om het achterin nog te horen zonder versterking.

Het optreden van Jake Isaac is alles bij elkaar een hoogtepunt van de avond, iedereen verlaat de zaal diep onder de indruk van wat er zojuist plaatsvond.

Chantal Acda vindt het galmend effect

Wanneer Chantal Acda in de Spiegelzaal begint met zingen klinkt ze als een artiest die de weg naar het galmend effect heeft gevonden. De galm achter haar stem brengt de muziek automatisch naar een meeslepende en melangolische sfeer waar het publiek goed in mee kan, maar het lijkt toch een beetje makkelijk scoren. Chantal Acda is immers niet de eerste artiest die dit vanavond doet.
 
Toch is duidelijk te horen dat er een artiest staat met een sterke stem. Met ernst worden de nummers ten gehore gebracht Chantal Acda weet het publiek mee te nemen naar dromerige sferen. Zo serieus als de performance klinkt, zo kinderlijk wordt het publiek toegesproken. Zo laat Chantal Acda het publiek weten dat ze ‘kei lief’ zijn en laat ze zich even later verbazen over rondvliegende pluisjes. Het staat in contrast met de muziek die ze ter gehoren brengt mar het heeft iets aandoenlijks.
 

De gitaarpartijen van Chantal Acda zijn helder, zitten vol arrangementen en doen vaak vermoeden dat een nummer openbreekt. De muziek valt echter telkens terug in het dromerige sfeertje waarin Acda zich duidelijk op haar gemak voelt. Het past goed bij de sfeer van de avond, want het publiek komt echt om te luisteren. 

Causes is groots en meeslepend

De eer van het afsluiten van Stille Nacht is voor Causes. De Utrechtse band met Britse zanger scoorde dit jaar een behoorlijke hit met Teach Me How To Dance With You. Er is dan ook een flink aantal mensen blijven wachten tot ver na middernacht om het optreden van Causes te kunnen zien.

Door problemen met de techniek begint de band twintig minuten later, een ideale gelegenheid om de laatste Stille Praght biertjes te drinken. Als de band eindelijk begint is de zaal goed vol, een beetje dronken en klaar voor een optreden dat hopelijk meer is dan dat ene hitje.

Meer dan dat ene hitje is het optreden zeker. Het Stille van Stille Nacht geldt niet voor Causes, de band zet met een enorme energie nummer voor nummer in. De grootse knuffelrock glijdt door de zaal en de band lijkt bevangen door een zekere nep-euforie. De nummers die Causes speelt zijn sterk en zitten goed in elkaar, maar zijn behoorlijk inwisselbaar. Dit zorgt ervoor dat de passie waarmee de nummers worden gespeeld ongeloofwaardig is.

Het lijkt een beetje een trucje allemaal, slim afgekeken van de collega’s van Kodaline en Imagine Dragons. Erg origineel is het dus allemaal niet, maar het publiek trekt zich daar niets van aan. Tot en met het laatste nummer wordt er vrolijk meegezongen, gedanst en geknuffeld. Het publiek is dus enthousiast, hoewel dit natuurlijk ook erg goed aan alle Stille Pragt biertjes kan liggen.