Bij het binnenkomen van huiskamer 1 klinkt er een mysterieus muziekje. Het is nog vroeg en het duurt dan ook tot vlak voor het optreden dat de zaal vol zit. Trouwe bezoekers van Stille Nacht weten dat er doorgaans flink gedrongen moet worden om hier een plekje te bemachtigen. De Noor Petter Carlsen komt binnen. Hij heeft een nuchter voorkomen en dat versterkt hij door het publiek te begroeten met een simpel ‘Hallo’. Nadat hij duidelijk heeft gemaakt dat hij heel blij is dat iedereen de kamer binnen is gekomen begint hij aan zijn set.

In een klap is het nuchtere er wel vanaf en neemt hij het publiek mee in zijn gedachtewereld. Zijn gitaarspel klinkt als dwarrelende bladeren op een zonnige herfst dag, zijn stem kabelt als een beekje over de tonen. De muziek klinkt erg breekbaar en Carlsen beaamt dat door te zeggen dat hij zich kwetsbaar voelt zonder microfoon. Het is jammer dat de set weinig interessant is. Je vraagt je af of hij niet gewoon een heel lang nummer speelt, waarin hij af en toe pauze neemt om uit te leggen waar het volgende stukje over gaat. Tot slot wordt er nog een megafoon tevoorschijn getoverd maar dit heeft uiteindelijk weinig toe te voegen. De dankbaarheid die Carlsen toont maakt het echter wel de moeite waard om te blijven kijken en luisteren.

The Virgin Army doet het vandaag alleen. Zangeres Jonne die er ook bij zou zijn is op haar hoofd gevallen en heeft daar een paar gekneusde ribben aan over gehouden. (Sterkte!) ‘Dat is niet leuk’ zegt zanger/gitarist Teije Venema om het maar even luchtig te houden. Goed, het is wel een erg klein leger zo, maar dat hindert deze entertainer niet. Op komische wijze praat Teije zijn nummers aan elkaar en lijkt hier nog meer plezier aan te beleven dan aan het spelen zelf. Het publiek slikt het als zoete koek.

Zijn gitaar bespeelt hij met veel nuance waardoor de vrij simpele akkoordwisselingen toch erg interessant zijn om te horen. Zijn stem doet vermoeden dat we hier met een Tom Waits fan te maken hebben. Misschien niet zo rauw en doorleeft, maar bij elk woord lijkt er een stukje van zijn stembanden af te scheuren. Hierdoor krijgen de nummers meer gewicht, al lijkt het hem wel veel moeite te kosten. Met Bob Dylan’s O Sister slaat hij de plank een beetje mis maar The Virgin Army weet het publiek zeker te boeien.

Al een kwartier van te voren zit de huiskamer waar Samuel Ford zal optreden vol. Iedereen die nu nog naar binnen wil, heeft pech en moet wachten tot het volgende optreden. Dat heeft iets te maken met brandveiligheid dus uitzonderingen worden er niet gemaakt. Voor de gelukkigen die op tijd in de huiskamer aanwezig zijn, is het echter nog even wachten tot het optreden begint. Samuel Ford is een zanger uit Londen die zichzelf begeleid op gitaar met versterker waar, jawel, een Engelse stekker aan zit. Een Engelse stekker waarvoor net even geen stopcontact was.

Het oplossen van dit probleempje duurt gelukkig maar even, en Ford begint uiteindelijk precies op tijd. Bij het publiek zit de sfeer er meteen in. Er worden biertjes gedronken (Stille Praght!) en er wordt genoten van het optreden. Samuel Ford zingt melancholische melodieuze nummers over storm en steden waarbij hij zichzelf vanavond slechts begeleid op zijn gitaar. Het gitaarspel is enorm technisch en veelzijdig. Een mooie aanvulling op de zang, die af en toe ietwat hol kan klinken. Al met al is het optreden een succes, en op een paar weglopers na heeft iedereen genoten.

De laatste artiest in een huiskamer op Stille Nacht is Yorick van Norden. De voormalig zanger van The Hype heeft het publiek bij zijn eerste huiskamerconcert beloofd alleen maar andere liedjes bij het tweede concert te spelen. Yorick bekent dat dit een leugen was en hij begint met hetzelfde nummer als daarvoor. Dat is helemaal niet erg, het liedje is leuk om naar te luisteren en roept in combinatie met zijn uiterlijk onherroepelijk Beatles associaties op. De cover van Space Oddity als tweede nummer is dan ook een behoorlijke verrassing.

Who Knows Maybe is weer een Beatle liedje. Klein, gevat en erg goed gebracht op gitaar. Yorick van Norden is stiekem de vijfde Beatle en het publiek heeft door dat hij iets bijzonders doet. Degene die bij de toegift van Spinvis schreeuwde om Yesterday had gewoon naar Yorick van Norden moeten gaan. Tussen de nummers door is de zanger bescheiden, maar wel heel erg grappig. Hij bedankt het publiek dat vanuit de gang het hele optreden aandachtig blijft kijken. Op het einde van de set zijn de kleine liedjes op en worden de nummers wat harder en minder goed. Dat is jammer. Een minder einde van een toch wel erg leuk optreden.