De band ontstaat wanneer zanger Tim Kooijman in de kroeg een oude bekende tegenkomt. Hij heeft gitarist Dennis Hooijenga tien jaar niet meer gesproken, maar raken direct weer aan de praat. De twee heren maken een afspraak om samen te gaan jammen, halen er wat vrienden bij en het liedjes schrijven volgt vanzelf. Vanaf begin dit jaar zijn ze officieel aan de slag gegaan. Tim corrigeert: ‘Maar we begonnen in de zomer van 2014 al met het opnemen.’ Dennis vult aan: ‘Dus we zijn wel al iets langer bezig. Sinds vorig jaar zijn we compleet, maar vanaf januari zijn we wel echt serieuzer aan de bak gegaan.’
Daily Monday: realisten en dromers
'Wij zijn al overtuigd van onze muziek, nu de rest nog.'
De indieband Daily Monday liet in de voorronde van Flavourland al zien hoe muzikaal en strak de bandleden op elkaar ingespeeld zijn. De vier heren wisten met hun enthousiasme de jury te overtuigen, wonnen deze ronde en mochten dus direct door naar de finale op 11 december. 3voor12 Flevoland sprak de Almeerders die enorm uitkijken naar nog meer podiumervaring.
Aan de bak
Ervaring opdoen
Het vergt nogal wat moed om met een band van nog geen jaar oud mee te doen aan bandwedstrijden. Dennis: 'Nou, op zich zijn we allemaal ervaren muzikanten. Stefan Broeder (pianist/bassist) speelt al zo'n vijftien jaar, Tim speelt ook al tien jaar, en Daan Swarts (drummer) en ik ook. Stefan en ik hebben al eerder samen in bands gezeten, en Tim en Daan hebben in het verleden ook al samengewerkt. Dus de ervaring was er al.' Tim gaat verder: ‘Daarom willen zoveel mogelijk optreden. Elke ervaring die je kan pakken, moet je pakken. Want ook al zijn we stuk voor stuk wel ervaren, je moet natuurlijk met elkaar leren spelen. We merken ook effect. Wanneer er in een nummer iets niet gaat volgens planning, dan spelen de anderen daar meteen op in. Dat was in januari nog niet zo. Die ontwikkeling willen we verder gaan volgen en dat is waar we op dit moment het meest mee bezig zijn.’
En zo zit er nog een voordeel aan het vele optreden. Dennis licht toe: ‘Zo kunnen we ook mooi zien hoe de muziek ontvangen wordt bij het publiek. Hoe werkt dit in praktijk? Wat werkt bij welk publiek? Zo testen we in principe onze muziek uit.
Flavourland
Met die insteek doet de band dan ook mee aan Flavourland. ‘Het is natuurlijk te gek dat je in de Melkweg mag spelen als je wint. Dat is een plek waar wij zelf regelmatig komen, dus het zou leuk zijn om daar een keer te staan. Maar in principe doen we het gewoon voor de lol. We willen echt wel doorbreken met muziek, maar je kunt niet alles winnen. En we doen ook niet perse mee om keihard te winnen. Wij zijn al overtuigd van ons product, van onze muziek, en nu hopen we dat de rest dat ook is’, vertelt Dennis.
Hoe de kansen van de band staan, weet hij niet. ‘Het is lastig te zeggen. Ten eerste zitten er echt wel goede concurrenten bij, maar bovendien verschillen de stijlen erg van elkaar. Dat is moeilijk vergelijken. Ik wil niet zeggen dat onze stijl beter is dan de stijl van een van de andere acts. Dat hangt echt af van wat de jury het beste vindt. Ik denk dat we wel een goede band geworden zijn, maar er valt altijd nog wel wat te verbeteren.’
Japan
Eerlijk is eerlijk, de ideale situatie zou zijn als je met je band brood op de plank kunt krijgen. Een van de redenen waarom de band in het Engels zingt, is om de kijk op de toekomst. Tim, die binnen de band verantwoordelijk is voor de teksten, legt uit: ‘Ik vind het leuk als Guus Meeuwis op tv komt, of Marco Borsato. Maar ik zou niet in het Nederlands willen schrijven of spelen. Ten eerste is Engels de mooiste taal om in te zingen. Daarnaast beperk je jezelf heel erg als je verder wilt gaan met de band. En mensen kunnen tegenwoordig goed Engels.’ Dennis vult aan: ‘Dat is het mooie tegenwoordig met het internet. Als wij een nummer schrijven en iemand vindt dat ook mooi en de juiste persoon deelt dat, of het wordt door genoeg mensen gedeeld, dan bereik je zóveel meer mensen dan alleen in Nederland.’
De ultieme plek om op te treden bevindt zich nog wel binnen de grenzen. Dennis: ‘Het lijkt me te gek om op Pinkpop te staan. Of Lowlands natuurlijk.’ Maar ja, zingen in het Engels, dan kun je ook buiten de grenzen denken. Daan roept meteen: ‘Sziget!’ Dennis weet er ook nog wel een: ‘Als je globaal denkt, dan zou Glastonbury echt te gek zijn.’ Voor Tim is dat nog niet ver genoeg: ‘Go further! Waarom niet Japan?!’ Dennis ziet dat wel voor zich: ‘Japan, en dan een heel stadium vol… je weet het maar nooit!’
Ook wat dat betreft vullen de bandleden elkaar goed aan. Dennis: ‘Stefan en ik zijn echt de realisten eigenlijk van de band. Tim en Daan zijn juist de dromers. Dat is wel een mooie combi, zo zijn we een beetje yin en yang, en houden we elkaar in balans.’ Daan voelt zich geroepen om iets recht te zetten: ‘Ik ben wel een realistische dromer, hoor! Als je het binnen de grenzen houdt, lijkt Lowlands me al een hoogtepunt. Dan hoef ik nog niet aan Japan te denken.’ Dennis grapt: ‘Daan denkt vast: Ik houd niet van sushi.’