In de Nieuwe Bibliotheek mag het ‘coole’ Straight From the Fridge dit jaar het startschot geven voor de Popronde Almere. De achtkoppige funk en soul band heeft als motto ‘groovin’ the cold out of your bones’, maar slaagt daar in Almere niet helemaal in. De muziek lijkt te poppy (met als hoogtepunt een cover van Bruno Mars’ Treasure) voor het Popronde-publiek, dat naar meer muzikale uitdaging zoekt. Hierdoor ontstaat er een statische relatie tussen de band en de toeschouwers; op de momenten dat de zanger vraagt om mee te zingen wordt er weinig gehoor aan zijn vraag gegeven. Dat terwijl extra zang juist datgene is wat de band nodig lijkt te hebben, waar de zanger door zijn grote band met strakke blazerssectie bij vlagen weggeblazen wordt. Had er achter de zanger een klein Gospelkoor gestaan, dan was de kou misschien uit onze botten gegrooved. Vooralsnog worden we hier helaas nog niet warm van.
Popronde '14: De Ska-'n-Swing ronde
Met Straight from the Fridge, de Skaggarz, Stuart Mavis en Trenchcoat
De Popronde Almere 2014 kent zoveel verschillende genres en artiesten, dat er van één ronde eigenlijk geen sprake is. Vandaag bewandelen we de route van de blaassecties, zwart wit-geblokte vloeren en skankend publiek: het is de Ska-'n-Swing ronde!
Niet helemaal warm van Straight of the Fridge
De Skaggarz doen een zweetsessie
In Poppodium de Meester is het aan de Skaggerz om het feest te openen met ‘een zweetsessie’, zoals de band zijn optredens noemt op zijn eigen site. In de Meester is het nu (nog) verre van druk, maar dat lijkt de band niets uit te maken. Vanaf de eerste noot spelen alle zes de bandleden vol overgave en –inderdaad- zweet. Vooral de saxofonist lijkt met het grootste plezier alle teksten mee te zingen in zijn denkbeeldige microfoon. De muziek doet denken aan Doe Maar, maar dan rauwer, harder en met meer ska. Een deel van het publiek danst, net als de band, de complete show vol overgave mee, wat een gezellige sfeer neerzet en de band de gelegenheid geeft het contact met het publiek te zoeken. Aan het eind van de show heeft bij de helft van de band het shirt plaatsgemaakt voor een nat bovenlichaam, waardoor duidelijk wordt waarom deze band haar optredens zweetsessies noemt. Zo werd door de Skaggerz in een niet al te volle, maar wel erg gezellige Meester al vroeg de toon gezet voor de rest van de avond.
Stuart Mavis mixt pop en rap met trompet
De Groningse popband Stuart Mavis speelt op het enige buitenpodium, dat in het midden van het Forum-plein staat. Voor deze editie is de ‘Forum Stage’ niet de meest prettige locatie om te spelen: het is niet helemaal duidelijk dat dit een Popronde-locatie is. Mensen lopen hier dan ook massaal vertwijfeld aan voorbij, op weg naar een act verderop in de stad. De mensen die er wel zijn lijken vooral per toeval op dit optreden te zijn gestuit. Gelukkig kan frontman Sjoerd Vriesema wel de humor inzien van het aantal bezoekers, want ondanks de zeer lage opkomst zoekt hij toch regelmatig op quasi ludieke wijze de interactie met het publiek en weet er daardoor nog enigszins een bepaalde showelement in aan te brengen. Hij doet in ieder geval zijn best. Evenals genre-genoot Chef’ Special staat er een trompettist op het podium voor de benodigde gelaagdheid. Kyteman lijkt sowieso buitengewoon veel bands te hebben geïnspireerd, gezien alle koperblazerssecties die te vinden zijn bij de verschillende acts op deze dag. Stuart Mavis brengt een mix van rap en pop en hebben duidelijk met veel aandacht aan hun nummers gewerkt, met als resultaat dat de muziek niet geheel onprettig in het gehoor kan liggen. De liedjes schitteren daardoor in gedegenheid: niet heel spannend, wel vermakelijk.
Trenchcoat: veel swing, weinig show
Hoe zou Tom Waits klinken als hij begeleid wordt door een swingband? Waarschijnlijk verschilt het niet veel van Trenchcoat, de band die zes jaar geleden al meedeed aan Popronde. Toch lijkt Trenchcoat nog altijd gretig: de band begint zeker vier minuten voor de oorspronkelijke aanvang van de set al met spelen. In de zaal slaat de vlam direct in de pan: zelfs bij de rustige nummers wordt er behoorlijk gedanst en geskankt. Na verloop van tijd wordt het schouwspel voor het podium echter interessanter dan de spelende band zelf. De heren van Trenchcoat spelen strak in het pak, maar toch komt het geheel wat kleurloos over. Met zo’n feest in de zaal mag er best wat meer gelachen worden, heren. Muzikaal klopt het allemaal als een bus: voeg daar nog wat show-elementen aan toe, en Trenchcoat is klaar om een divisie hoger te spelen.