Neem Crosby, Stills & Nash met The Eagles en voeg daar een vleugje Edward Sharpe en Ben Howard aan toe en je hebt Yellow Grass (niet te verwarren met Yellow Claw). Yellow Grass brengt oorstrelende americana folk liedjes ten gehore. De muziek lijkt soms wat authentieker dan de - toch erg mooie - stem van de zangeres. Dit wordt echter recht getrokken door de zanger, die bij elk nummer een net wat ander stemgeluid produceert. De vrouwelijke bassist glimlacht gedurende de hele set van oor tot oor. Terecht, want ondanks de vaak treurige onderwerpen van de liedjes maakt de muziek je toch erg vrolijk. De entourage van het restaurant sluit perfect aan op de band, waardoor toeschouwers zich even in Nashville wanen.
Popronde '14: De Folky Americana SingSong-ronde
Met Tenfold, Friends of the Family, Me & Mr. Jansen en meer
De Popronde Almere 2014 kent zoveel verschillende genres en artiesten, dat er van één ronde eigenlijk geen sprake is. Vandaag behandelen we akoestische sessies, zangeressen die je laten wegdromen en zwetende mannen met baarden: de Folky Americana SingSong-ronde.
Yellow Grass neemt publiek mee naar Nashville
Tenfold doet heerlijk wegdromen
Binnen drie nummers van Tenfold zit restaurant, lunchroom, snoepwinkel en leerbedrijf Tante Truus vol. De Emmeloordse singer-songwriter Tenfold gaat enigszins onopgemerkt van start, maar de verhalende liedjes met folky sound trekken de aandacht van het publiek snel genoeg naar zich toe. Ondanks de rumoerigheid van de andere bezoekers behoudt Tenfold nuance in haar muziek en overschreeuwt zichzelf niet. Zo pittig als haar rode lippenstift en strakke witblonde pony, is ze zelf ook: 'Sorry, ik word echt super opgelaten van jullie lenzen'. Het publiek wacht nog even af of het een sarcastische grap was, maar de fotografen snappen de boodschap en nemen snel meer afstand. Het repertoire van Tineke Hussaarts, de vierentwintigjarige vrouw achter Tenfold, is mooi opgebouwd mede dankzij haar dynamische gitaarspel, dat veel meer is dan alleen simpele begeleiding. In tegenstelling tot haar duidelijke presentatie en gitaarspel, is haar zang niet altijd even helder. Haar blik dwaalt steeds vaker af naar de rumoerigheid aan de andere kant van het café en dat is te horen in haar zang. Sommigen zanglijnen lijken ‘Ad Libs’ die met net te weinig richting ten gehore worden gebracht. Tenfold is hierin nog op zoek, maar ze laat je in deze zoektocht alsnog heerlijk wegdromen in overpeinzingen van liefde en leven.
Friends of the Family is jaloersmakend leuk
Weet je nog dat je vroeger bij vriendjes ging spelen die thuis álles hadden? Het Thunderbirds-eiland, een Super Nintendo, hagelslag met funnies en een zwembad in de tuin – dat was jaloersmakend, op het traumatiserende af. Hetzelfde gevoel rijst weer op bij Friends of the Family, de Haagse folkband die alles heeft. Iemand heeft de deuren van het conservatorium open laten staan want ieder instrument wordt in de Schouwburg bespeeld, van elektrische gitaar tot mandoline, fluit, viool en een saxofoon. De muzikanten spelen niet alleen verschrikkelijk goed en vol overgave: ook de nummers zijn stuk voor stuk instant-evergreens. Tussen de nummers door ontpopt zanger Gijs zich tot een ontspannen grappenmaker, maar zodra de nummers beginnen verandert hij in een bezeten beest. Dat er technisch wel eens wat mis gaat (niet ieder instrument lijkt juist te zijn ingeplugd) is het risico dat je loopt als je met tien man op het podium staat. Aan de andere kant: bij tien muzikanten valt het bijna niet op als er iemand uitvalt. Met zoveel luxe keert de jaloezie van vroeger terug: bij zo’n familie wil iedereen wel horen.
Platenzaak valt stil tijdens Reveller
In Platenzaak 't Oor speelt Reveller zijn poprock-nummers in een akoestische setting. Nog voor de band begint staat het al vol. Tijdens de set wordt er al snel gevraagd of iedereen even een stukje naar voren kan lopen, zodat iedereen erbij kan. Sfeervolle gitaarpartijen geven een minimalistisch gevoel aan de show, waar het publiek in volledige stilte naar luistert.
Me & Mr. Jansen: beetje Sterrenstof en happy hardcore, veel gebroken liefde
Meestal worden bij akoestische shows ten minste een microfoon en een gitaarversterker gebruikt. Me & Mr. Jansen doen hier niet aan mee. De zanger probeert de wat rumoerige zaal stil te krijgen en vraagt of iedereen tijdens het optreden stil kan zijn. Halverwege hun eerste nummer hebben de bandleden al wat ze willen – een publiek dat amper durft te fluisteren. De hele set lang is er geen valse noot te bekennen. Ze brengen een cover van Sterrenstof, een nummer van De Jeugd van Tegenwoordig, laten zien dat het happy hardcore-nummer Children of the Night akoestisch ook wat waard is en wisselen het ene nummer over gebroken liefde af met het ander. 'Dit is nog een nummer over gebroken liefde. Het leven is niet leuk. Wij zijn Me & Mr. Jansen,' grapt de zanger nog. Drie kwartier lang zit het publiek in stilte te luisteren, zonder dat de publieksinteractie verloren gaat. Doe dat maar eens na.
Cas Ronckers ontvangt applaus van Lucky Luke’s
Cas Ronckers staat in Hudson: een bruin restaurant vol hout en steen. Het zit gezellig vol met mensen die duidelijk één ding gemeen hebben: een goed stuk vlees of glas alcohol voor hun neus. Door de indeling van het restaurant verdwijnt dit 3FM Serious Talent voor de meeste gasten uit zicht en ook het geroezemoes tijdens zijn nummers wekt de indrukking dat hij net zo goed een cd op had kunnen zetten. Toch ontvangt Serious Talent Ronckers na elk nummer een hard applaus en past hij eigenlijk wel heel goed in dit restaurant dat onderhand steeds meer op het stamcafé van Lucky Luke begint te lijken. 'Volgens mij heeft hij geen filter tussen z'n bek en z'n hart,' zei jurylid Eric Corton tijdens zijn auditie bij De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Deze stem grijpt je inderdaad aan en doet je tragiek voelen, maar het wordt na een aantal nummers ook wat nasaal en zeurderig. Ook mist er hier en daar ademsteun en rust in zijn zang, waardoor Ronckers zijn nummers en performance soms geforceerd voelen. Toch breekt Ronckers open in zijn laatste nummer: een cover van Ed Sheeran. Het ritme is perfect, de rap flowt na een aantal coupletten en Ronckers blaast iedereen weg. Maar hoe doet hij dit met één van zijn eigen nummers?
DIFF zweet tot het naadje
Het is zweten geblazen in Poppodium De Meester. De zes heren van de Leeuwarder band DIFF moeten stuk voor stuk de zweetdruppels door hun naadje voelen glijden. Zeer afleidend zou je denken, maar als dit ietwat ranzig klinkende fenomeen daadwerkelijk heeft plaats gevonden, hebben deze mannen er volkomen schijt aan gehad. Zelf noemen ze hun muziek ‘country noir’ en inderdaad, er zit wel een duister randje aan. Een duister randje wat je met een flinke bak enthousiasme en vrolijkheid in je gezicht gegooid krijgt, dat wel. Zanger Diff Rouw heeft het uiterlijk van een grote vriendelijke teddybeer. Wel zo een die gromt en brult waardoor je wel twee keer nadenkt voor dat je hem een knuffel geeft. De liedjes zijn sterk, strak uitgevoerd en de band heeft er duidelijk zin in. De gitaarsolo’s zijn hier en daar te meten met die van Roy Orbison in zijn rockabilly periode: er kan dus lekker geswingd worden. Heerlijk toegankelijk en tegelijkertijd zeer eigen. Het enige wat je de band toewenst is een podium die de fijne sfeer van de band weet te vangen.
Sofia Dragt laat Broodcafé zweven
Het optreden van Sofia Dragt is nog niet eens begonnen, maar tijdens haar soundcheck droomt iedereen al weg in sprookjes en winterwerelden. Nou ja, 'iedereen': het publiek telt nu nog evenveel mensen als de band van Sofia Dragt zelf. Het Broodcafé is te klein en de tl-lichten zijn te fel, maar het maakt allemaal niet uit. We doen onze ogen dicht en Sofia Dragt blaast ons langzaam en zachtjes omver, zwevend de lucht in. De band vult Sofia perfect aan met hun genuanceerde spel en zang. Jammer dat het publiek hier zo weinig van meekrijgt. Want zo dromerig en mysterieus de sferen van Sofia Dragt zijn, zo opzichzelfstaand is het soms ook. Er mist échte connectie met het publiek, dat immers op vier meter afstand zit. Maar precies het gebrek daaraan, betekent de kracht van het algehele kunstwerk dat Sofia Dragt heet. En dat hoort Almere ook, want ondertussen zit in elk hoekje van het Broodcafé een mensje verstopt dat ademloos luistert naar Sofia Dragt.
Fokko speelt tot zijn nummers op zijn
Het is nog vroeg in de middag als Fokko begint te spelen. In een boekenwinkel, geplaatst tussen de thrillers en de literatuur, speelt het powerpoptrio zijn Nederlandstalige liedjes. De band laat zien dat er maar drie mensen nodig zijn om alle instrumenten te spelen die nodig zijn voor een diverse show. Van bijna dansbare nummers zoals Ahoe!, waarin drum, keyboard en gitaar de hoofdrol spelen, naar ingetogen nummers, waarin de drum wordt ingeruild voor een viool en het keyboard voor een xylofoon. Het publiek is bijna net zo divers als de band – kleine kinderen, pubers, volwassenen – en geniet ervan. Na vijfendertig minuten meldt zanger Fokko dat ze, letterlijk, geen liedjes meer hebben - hun volledige repertoire is al gespeeld.