Heb je een rood of blauw polsbandje? En wat is eigenlijk het verschil? Dit jaar krijgen de volwassen Lowlands-bezoekers voor het eerst twee verschillende kleuren polsbandjes. In het Wisselkantoor kunnen bezoekers naar verluid hun polsbandje omruilen voor de andere kleur - maar de geharde Lowlander weet dat er hier meer aan de hand is.
In de rij voor het Wisselkantoor wordt er al direct een onderscheid gemaakt in kleur: mensen met blauwe bandjes krijgen traktaties van de man met het pak en de zonnebril die de rij in goede banen leidt. Iedereen in de rij moet net als bij de slager een nummertje trekken, maar er is nergens een bord waar de nummers op verschijnen. De rij duurt lang en elke paar minuten mogen er zo’n twee mensen naar binnen: een heel exclusief Wisselkantoor dus.
Laboratoriumjassen en draaitelefoons
Als je eenmaal binnenkomt wordt je welkom geheten door een van de self-called ambtenaren die gekleed in witte laboratoriumjassen je een plek aanwijzen om te staan of te zitten. Zo staan er een mensen vijf minuten verplicht naar een hoek te staren en zitten andere bezoekers op een stoel onder een stip van de bijpassende bandjeskleur. De ruimte zelf ziet eruit als een futuristisch postkantoor met een centrale glazen ruimte waarin een ambtenaar zit met daar omheen vier old-school draaitelefoons.
Als je geluk hebt - ongeveer de helft van de wachtenden wordt na de lange rij gelijk door een deur naar de uitgang gestuurd - mag je bij een telefoon komen staan. Het gesprek is een soort interactief bel-menu waarin je met het draaien van nummers vragen kan beantwoorden over je gevoel en vooral over de kleur van je bandje en de daarbij gewenste transformatie van je Lowlands-identiteit. Als het gesprek na wat vreemde aanwijzingen en afleidingen van ambtenaren om je heen klaar is mogen telefoon 1 en 3 door naar de volgende ronde, terwijl telefoon 2 en 4 de uitgang moeten opzoeken.
MRI-scan, camera's en een blender
In de volgende ruimte staat een dokter achter een plaat op een rolband. De dokter vraagt je om plaats te nemen op de plaat waarna hij vervolgens met een scanner de kleur van je bandje en je daarbij horende kleur van je Lowlands-hart onderzoekt. Na een diagnose wordt je doorgeschoven in een soort MRI-scan van de kleur waarin je wenst te veranderen. Na deze ietwat claustrofobische buis wordt je doorgeschoven in een ruimte waarin er van alles gebeurd. Zo is er een man met bril die wel heel dicht bij je hoofd komt, zijn er camera’s en schermen waarop je jezelf kan zien, wordt er een ei in een blender gestopt en komt er plots een zangers die met een flinke dosis oogcontact zingt dat er verandering mogelijk is wanneer je dit zelf wenst, terwijl er kussens en doeken op je hoofd worden gedrukt.
Verandering in het hart
Na deze beleving op de rolband word je naar buiten geschoven, waar een laatste ambtenaar zegt dat de transformatie compleet is en dat je van de rolband kan afstappen. Na wat verbaasde blikken naar de arm waaraan nog steeds het bandje van dezelfde kleur hangt vertelt de ambtenaar met slechts handgebaren dat de verandering gaat om wat je voelt, en dat het dus het hart is dat écht verandert. Zo wordt het Wisselkantoor verlaten met een grote verwarring over de eigen Lowlands-identiteit en zul je na deze identiteitswissel nooit meer dezelfde Lowlander zijn. De rij duurt lang, de kans dat je de transformatie kan maken is één op acht, maar het is het allemaal waard.